6 gollü maçtan sonra böyle açıkladı! ‘Büyük bir olay var eşikte’

Çaykur Rizespor, Spor Toto Harika Lig Ahmet Çalık Dönemi’nin 34. haftasında güçlü rakibi Fenerbahçe’yi ağırladı. 6 gol, kırmızı kart ve penaltıların olduğu maçta akşama damgasını vurdu. 

Spor müellifleri da bu olaylı maçı bugün kaleme aldıkları köşe yazılarında değerlendirirken çok konuşulacak tabirler kullandı. İşte o yazılar;

Fantastik ‘geri sayım’ başladı! – Ercan İnanç (Milliyet)

İsmail Kartal’ın yıkayıp ütülediği “Büyük Ekip Kostümünü” yine üzerine geçirmiş ve çok da yakıştırmış bir Fenerbahçe vardı “can derdindeki” Rizespor karşısında.
Esasen “takım” olması bile yetiyordu Fenerbahçe’nin… “Büyüklük” kumaşında vardı.
İşte bu “büyük takım” markasıydı köşeye sıkışmış rakibini çaresizlikten saçmalığa yönelten ve maçı en başından çığırından çıkaran.
Haksız değildi Rizespor… En güç vakit, en amansız rakipti Fenerbahçe!
15. saniyede gol tehlikesi yaşayan Rizespor birinci dakika dolmadan on kişi bırakan bu kaygıydı. Eksilip son ümidi tükenince, daha da çıldırdı Rizespor.
Sekiz dakika sonra kaçınılmaz golü yedi. Evet… Rizespor’un yediği goller kaçınılmazdı. Zira ne hocası farkındaydı Fenerbahçe’nin ne de futbolcuları. Çılgınlık lakin çığlıkla sona erebilirdi futbolda.
Kimse eline ayağına hakim değildi artık Rizespor’da… Devre bitmeden oyuna Alper’in yerine giren Mendes’in Fenerbahçe’ye ikram ettiği penaltı geldi. Tipik bir denetimsiz savunma.
Birinci devrenin uzatma dakikalarında ise ikinci penaltı, üçüncü gol… O da tıpkı çaresizlikten. Serdar Dursun’un gol hükümdarı olmasına çalışıyordu güya Rizespor.
Sebebi; Fenerbahçe’nin yakaladığı çizgi… Yani, fizik ve tertibi gitgide yükselen, yetmezmiş üzere ekip halinde savunup atak eden, uyumlu/oylumlu Fenerbahçe, Rize’ye kesin favori olarak gitmişti… Alandaki çabayı sıra dışı hale getiren eksik rakibi karşısında kararlılığından, disiplininden ödün vermeden sürdürüyordu oyununu. Savunması öne çıkıp dönen topları topluyor, forvet çizgisi mevkisiz ve takip edilemezdi. Daima değişiyorlardı.
Düşme sınırından kurtulması Fenerbahçe galibiyeti ile başlayacak bir mucizeye kalmış eksik Rizespor’un sertlikle saçmalığın sonunu belirlemesi çok zordu.
İkinci yarıya Osayi ve Mert Hakan yerine, Arda ve Nazım ile başladı İsmail Kartal. Neyse ki, soyunma odasından biraz “ikazlı” çıkan Rizesporlu futbolcular Arda’yı sakatlamadı.
Yahu adamlar “savaşıyorlardı” birinci yarı, ne işi vardı askerlik yaşına gelmemiş çocuğun alanda? Yalnızca Serdar Dursun’un üçüncü, Fenerbahçe’nin dördüncü golü ile Valencia’nın beşinci golünde rolü oldu Arda’nın ve bu badireden ucuz kurtuldu.
6. galibiyetin 6. noktasını ikinci yarı Osayi’nin yerine giren Nazım koydu ve maç bitti.
Sonuçta deplasman falan dinlemedi Fenerbahçe, dönemin son çeyreğinde yakaladığı istikrarın, performansın ve kurgunun gereğini yaptı giderayak ezberlenen futbolcularıyla. Geçen haftadan farkı, kadronun olmazsa olmazı cezalı İrfan Can’dı; o kadar.
İşte bunun ismi “istikrar”.
Hem de hayalde görülse inanılmayacak Crespo/Zajc/ Mert Hakan merkezli, icat edilmiş sağ/sol bekli, Mesut’suz, Ozan’sız, Gustavo’suz bir istikrar. Arda mucizesi ekstrası.
Mimarı kim?.. İsmail Kartal.
Son altı maçını da kazanıp dün akşamdan itibaren kalan dördün hesabına başlayan Fenerbahçe’nin “İsmail Kartal Rampasındaki” fantastik ve kritik “geri sayımı” olaydır aslında.
Fenerbahçe’de yakın geleceği, bu son dört sayı belirleyecektir.
NASA Fırlatma Merkezi üzere… Antep(3), Beşiktaş(2), Karagümrük(1)… Her şey yolunda gidip Malatya maçında “sıfır” dendiğinde, Fenerbahçe göğe mi yükselir, birinci metrelerde bütün emekler heba mı olur?.. Başkan’dan diğer kimse bilemez bundan sonra.
Artık onun için de çok güç kendi periyoduna birinci “10 maç yenilmezlik” unvanı taşıyan hoca hakkında karar vermek.
Büyük bir olay var eşikte. Fenerbahçe “başarmış” hocayı gönderip ithal hoca alsa bir türlü, yeni döneme “emanetçi muamelesi” yaptığı teknik yönetici ile devam etse bir türlü.
Ne yaman çelişki… “Geri sayımda” bir yanılgı olup her şeyin ertelenmesini umacak neredeyse “bir kısım” Fenerbahçeli!..

Artık alkış vakti – Şansal Büyüka (Milliyet)

Fenerbahçe maça 1-0 önde başlayabilirdi, Rizespor bir eksik başladı. Daha 12. saniyede Serdar Dursun’un mutlak gollük vuruşunu kaleci Gökhan önledi, 35. saniyede Baiano kırmızı kart gördü.
Daha 35. saniye be kardeşim… Acelen ne, suratın ne, bu hudut ne… Bir rakibe vuruyorsun, suratını alamıyorsun, gidip ikinci rakibine de vuruyorsun…
Rizespor, maçın başlangıç düdüğü ile birlikte adeta “vurgun” yiyip baygınlık geçirmeye başladı. Rize’nin baygın dakikalarında Fenerbahçe rakip savunmanın ardına çok değerli toplar attı. Bu rakip savunmanın ardına atılan toplarda son paslar yeterli kullanılabilse, Fenerbahçe birinci yarı sonunda değil, birinci 15 dakika sonunda maçı 3-0 yapardı.
İsmail Kartal gelene kadar Fenerbahçe’nin rakip savunmanın ardına top attığını, hatta teşebbüs ettiğini bile hatırlamıyorum. Fenerbahçe, Kartal ile birlikte bu özelliği yakaladı.
Birinci 12 dakika bittiğinde topla oynama yüzde 85-15’di. Fenerbahçe o kadar tesirli oldu, Rize o kadar etkisiz, hatta baygın kaldı… Lakin birinci 20 dakikadan sonra Rize yavaş yavaş uyanmaya başladı. Hatta Fenerbahçe kalesi önünde bir-iki göründü. Fakat yarım konum bile bulamadı.
Fenerbahçe orta alanında “kırkayak Crespo” yine gelen geçene çengel attı, topu mıknatıs üzere çekip aldı. Gollük dokunuşunu kaleci Gökhan muhteşem çıkardı. Güya göze geldi, ikinci yarıda sakatlanıp hastanelik oldu.
Elbette hakem Halil Umut Meler konuşulacak. Türkiye’de 35. saniyede kırmızı kart çıkaracak hakemi bulmak kolay değil… Fakat kırmızı gerçek… Birinci penaltı VAR ikazıyla geldi. Yoruma açık… İçime çok sindiğini söyleyemem. İkinci penaltıda VAR’a bile gerek kalmadı, banko penaltıydı.
İkinci yarının manşeti; Rizespor seyircisinin “Arda…Arda” diye tempo tutmasıydı. Arda bunun kıymetini çok yeterli bilmeli, anlamalı, ona nazaran davranmalı ve futbolunu geliştirmeli… Arda‘yı Türkiye seviyor… 17 yaşında bir futbolcu için çok rastlanır bir durum değil bu…
Serdar Dursun’un attığı dördüncü golde, kaleci Gökhan‘dan dönen topa Arda baş vuruşu yapmıştı.
O dönen topu Serdar tamamlayıp golü attı. Arda sonra da beşinci golde Valencia‘nın başına o denli bir top indirdi ki, o topu götürüp elinizle Valencia‘nın başına koyamazsınız. Bitmedi, gollük baş vuruşunu Gökhan Gönül çizgiden çıkardı.
Altıncı gol yine Arda‘nın inanılması güç , fantastik bir pası ile başladı. Bu türlü bir sol ayak, bu türlü bir futbol aklı; “Tak… tak” bir yere vurun, nazar değmesin…
Rize’nin direnci ne kadar düşmüş olursa olsun, Fenerbahçe adeta “gözü kapalı”, ezbere futbol oynuyor. Bu kadar ahenk, bu türlü bir uyumu yakın vakitte Fenerbahçe‘de görmedik.
Fenerbahçe’yi yıllardır çok eleştirdik.
Artık alkış vakti… İsmail Hoca’ya, “Yavru Arda”ya, bütün ekibe alkış vakti… Birini başkasından ayırmadan bütün kadroya alkış vakti…

Övgü sırası İsmail Kartal’da – Uzay Gökerman (Skorer)

Uzun yıllardır Fenerbahçe’yi bu kadar istekli, her müsabakada üzerine koyarak ve gayret azmini üst çıkararak üst üste böylesine güzel oynadığı bir dönem hiç görmemiştik.

Haftalardır birçok futbolcuyu burada mercek altına alıp, övüyor; bir türlü İsmail Hocaya sıra vermiyor hatta geldiğinde de kesinlikle eleştirel bir ayrıntı sıkıştırıp onu yazıyordum.

Bunun kendi içinde sebepleri vardı; öncelikle kuşkusuz teknik adamın yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordum.

Öbür taraftan işe başladığı birinci periyot takım tercihlerini Fenerbahçe’nin o günlerde bulunduğu duruma gelmesinde tesiri yahut katkısı olan aşikâr bir oyuncu kümesinden yana kullanmasıydı.

Kayserispor Kupa, Slavia Prag Avrupa, Antalyaspor ve Başakşehir Muhteşem Lig müsabakalarına çıkan takıma bakılırsa ne demek istediğim çok güzel anlaşılacaktır.

İsmail Kartal, Türkiye’de yaşayan ve Fenerbahçeli bir teknik yönetici olarak bu kadronun başarısızlığının nelerden kaynaklandığını çok yeterli takip ederek bu misyona geldiğini düşünmek istiyordum.

Aslında üstte saydığım müsabakalar Fenerbahçe’nin hem Kupa, hem Avrupa hem de Lig’de mukadderatını belirledi.

Bu coğrafyanın neredeyse insanların üzerine baht olarak yapışan gerçekliği bilgiye dayalı öngörerek, planlayarak, tasarlayarak değil “yaşayarak öğrenme” amprizmidir. Ortada onlarca denenmiş ve oynanmış maç varken neden birtakım oyuncularda ısrar etme tercihi kullanılır, mümessilleriyle uzun uzun konuşmak, tartışmak isterdim.

Kesinlikle bir beklenti vardır.

Lakin Fenerbahçe’nin bugünkü muvaffakiyet grafiğinin de yola başında öteki zımnî ajandası olmayan ve teknik yöneticisine güvenen, inanan oyuncu kümesiyle devam edilerek oluşturulduğunun farkına varılması gerekiyor.

Bakın, bu ülkenin yeniden tuhaf gerçekliklerinden biridir; kendi mesleklerini yaparken vasatın altında kalan insanımızın futbolu, oyunu ve onu oynayan futbolcuları değerlendirirken zalimce, empati yapmaksızın herkesi ve her şeyi kalitesiz, niteliksiz, yeteneksiz olarak tanımlaması aslında takip ettiği oyuna dair bilgi düzeyinin de apaçık göstergesidir.

Buna gündemi belirleyen ve daima önplanda kalan yorumcu kümesini da eklemek gerekiyor.

Alışılmış zincire yöneticileri, idaricileri ve elbette teknik adamları da ek edeceğiz ki bu bizim her fırsatta “nerede kusur yapıyoruz” noktasına geldiğimiz turnuva başarısızlıklarımızın temel nedeni oluyor.

Uzun girişten sonra çabucak itiraf edeceğim; İsmail Kartal başta yaptığı tercihlerle benim için bu kümenin kesimiydi.

Ta ki eskiyi terk edip, yeni bir şeyler deneyene kadar.

İsmail Kartal’ın aslında öbür talihi yoktu. Kurduğu ve ısrar ettiği takımın değerli bir kısmı benim en başından beri gerçek olduğuna inandığım futbolcu kümesini oluşturuyordu.

Evet, bu ekipten Mert Hakan ve İrfan Can’ın da gitmesi gerektiğini söylemiş olabilirim lakin tekrar ediyorum bu telaffuz futbolcuların kalitesinden kaynaklanmıyor, ekip oyununa katkı vermemeleri, tersine onu parçalayan anlayışa sahip olmalarından sebepleniyordu.

Halbuki ekip içindeki yük değişip, teknik adama inanan ve ekip oyunu oynamaya çalışanlardan kurulmaya başlayınca benim için gitmelerinden sakınca görmediğim bu oyuncular da çarkın birer dişlisi oluverdiler.

Bunu sağlayan İsmail Kartal’ın da artık övgülerden hissesine düşeni alması gerekiyor.

Önümüzdeki dönemin planlamasının içinde nerede olur bilemeyiz; bunu Fenerbahçe’yi yönetenlerin futbol aklı belirleyecektir, lakin en başından beri İsmail Kartal’a tavsiyemiz tam da buydu.

Kaybedecek hiçbir şeyin yoksa kimsenin denemediğini gerçekleştir ve oradan kendine inanan bir takım kur!

Bu kadar kolay; zira Fenerbahçe öylesine tabana batmış ve bütün gözler idareye çevrilmişti ki kimse İsmail Kartal’ın hangi takım ile çıktığı ile ilgilenmeyecekti; meğer muhtemel bir muvaffakiyet hem Hoca’yı öbür bir düzeye getirecek hem de idarenin üzerindeki baskıyı alıp götürecekti.

5 sene evvel idareye talip olurken, kainatın tüm sırlarına hakim havayla futbol eleştirisi ve ideolojisi yapanlar ortada gelişmekte olan oyuna sabır gösterebilselerdi, Galatasaray ve Beşiktaş’ın bu müddet içindeki inişi ile karşıt orantılı halde peş peşe zaferler yaşayacak futbol aklına haiz bir Fenerbahçe’ye sahip olacaklardı.

Yıllardır farklı cümle kalıplarıyla anlatmaya çalıştığım bu gerçekliğin artık öğrenilmiş olması gerekiyor.

Bu faslı son bir gündem cümlesi ile kapatacağım; ne olursa olsun Fenerbahçe’nin Nwakaeme üzere oyunculara değil; Ferdi, Zajc, Crespo, Arda, Kim, Muhammed üzere benzerlerine gereksinimi var.

İsmail Kartal yalnızca bir grup kurmadı, birebir vakitte kadroya belirli bir oyun sistemi sağladı diyebiliriz.

Bunu sağlayan da tıpkı takımın her müsabaka üzerine koyarak tekrar tekrar gelişmeye açık oyunu oynamaya çalışmasıdır.

Evet, rakibin 10 kişi kalması dünkü müsabakayı çözen bir katalizör vazifesi yaptı lakin Fenerbahçe’nin Kayserispor, Galatasaray ve Göztepe maçlarını bu oyun planı ile müsabakaların çabucak başlarında bulduğu gollerle açtığını unutmamak gerekiyor.

Fenerbahçe bu saydığımız müsabakaların hepsinde üstün ve galibiyete yakın oyunu oynadı.

Bu oyunun merkezinde ön alanda baskı, (Crespo liderliğinde) topu hızla kazanma, (Zajc öncülüğünde) orta alanda daima değişen pas istasyonları kurma, (Osayi, Mert Hakan, İrfan Can’ın çok düzgün uyguladığı) kanatlarda oluşturulan üçgenlerle boş alanlara adam kaçırma, çizgiye inerek ceza alanı içi ve etrafında kaleye şut opsiyonları yaratma olduğunu söyleyebiliriz.

İsmail Kartal bu oyun ile birinci yarılarda maçı çözüp, ikinci yarılarda da Arda Güler ile tekniğe, zekaya ve oyuncu yaratıcılığına dayalı, kadro oyunu içinde ferdî kurgu ile farka gitmeyi hedefliyor.

Başarıyor mu?

İsmail Kartal’ın yerleştirdiği bu oyun planına sadakatle bağlı oyuncu kümesinin bu seride 21 gol atıp yalnızca 3 gol yiyerek 6’da 6 yaparak çok uygun iş çıkardığını söyleyebiliriz.

O denli bir hal aldı ki yılbaşında gazı kaçmış gazoza benzeyen Muhteşem Lig’e Fenerbahçe yeni bir heyecan getirdi ve şampiyon adayından çok daha güzel futbol oynayarak tahminen de ondan çok daha fazla hak ettiğini göstermeye başladı.