Aksa’nın kedileri öksüz

SEMANUR SÖNMEZ YAMAN

Mescid-i Aksa’nın halıları, ön saflarda cemaati, geride oyun oynayan iki sempatik yavrucağı ağırlıyor. Biri annesinin kucağında Mescid-i Aksa ziyaretine gelen Meryem bebek, oburu şimdi 4-5 aylık yavru bir kedi. Gülümseyerek seyrettiğimiz ikilinin oyunu, yavru kedinin kapıya gerçek yaptığı ani atılımla sona eriyor. Küçük kedi, biz ne olup bittiğini anlayamadan Kıble mescidinden dışarı çıkıp avludaki iri yarı sakallı amcanın yanına koşuyor süratle. Yalnızca o değil Harem-i Şerif’in dört bir yanında ne kadar kedi varsa tıpkı adamın etrafında toplanıyor miyavlayarak. Bu sahne karşısında gayrı ihtiyari Ebu Hureyre’yi, “kediciklerin babası” lakaplı sahabeyi hatırlıyoruz hepimiz. Ve öğreniyoruz ki Hz. Peygamber devrinin en hayvansever sahabesiyle tıpkı lakabı taşıyor Filistinli Ghassan Younis. Nam-ı öteki Ebu Eymen. Yalnızca kedileri değil Mescid-i Aksa’nın avlusındaki kuşları da o besliyor. Çocuklara, gençlere şekerler, küçük oyuncaklar veriyor. Çocukluğumuzun, cebi sürprizlerle dolu yaşlı dedeleri üzere tıpkı. Merhamet ve sevginin mücessem hali.

ELİNDE YİYECEKLERLE MESCİDE GELİRDİ

Sonraki ziyaretlerimizde daha detaylı öğreniyoruz kıssasını. 73 yıllık ömrünün hatırı sayılır bir kısmını Mescid-i Aksa’ya adamış Ghassan Younis. Kudüs’e 100 km. aralıktaki Arara’da oturmasına karşın, haftanın en az iki günü Aksa’ya gidiyor. Şam kapısından girip eski kentin sokaklarını adımlıyor, elinde poşetler, poşetlerinde kedi mamaları, dilimlenmiş salamlar, kuşyemleriyle… Genç erkeklerin özgürce girip çıkamadığı kutsal beldeyi, işgal güçlerinin eline bırakmamak asıl kaygısı. Aksa’nın birinci murabıtlarından biri o ve kedileri de murabıtlara benzetiyor. Allah’ın kendisine lütfu olarak görüyor etrafında dolaşan her bir canlıyı.

1971’de başladığı nizamlı Aksa ziyaretlerini, işgal güçlerinin yasakları dışında tam 49 yıl boyunca sürdürmüş. Şimdi 20’li yaşlarında Aksa’nın yaşlı cemaatine getirdiği tatlılarla başlayan ikram etme alışkanlığını, onlarca çocuğu armağanlarla güldürdüğü, güldürürken düşündürdüğü günlere taşımış. İsrail’in Müslüman cemaati azaltma gayretine inat, Aksa’nın hayvanlarını bile koruyup kollamasıyla meşhur. Yüreğindeki sevgiyi, cebindeki şeker ve oyuncakları, çocuklarla, cemaatle, kedilerle hatta serçelerle bölüşüyor.

“Rızkı veren Allah, ben yalnızca aracıyım” diyor Ebu Eymen. Mescid-i Aksa’nın bütün konuklarını kendi konuğu üzere görüyor. Mescitlerde oturmuş sohbet eden erkekler, bir ortaya gelmiş Kuran-ı Kerim okuyan bayanlar, avludaki zeytin ağaçlarının altında spor yapan, dinlenen gençler, onun selam ve ikram menzilinde. Kimini bir sakızla sevindiriyor, kimine naneli şeker uzatıyor. Bizim üzere farklı ülkelerden gelen Müslümanları da unutmuyor. Sırt çantasından çıkardığı küçük nesneleri dağıtıyor uzaklardan gelen Mescid-i Aksa ziyaretçilerine. Çam sakızı, çoban armağanı. Mescid-i Aksa’dan küçük yadigârlar, ülkelerimize dönünce İslam âleminin işgal altındaki bu kutsal beldesini hatırlatsın diye…

İkramlar, kedilere ve kuşlara karşılıksız olsa da çocuklara o denli değil. Armağan almak için bir şey yapmaları gerekiyor. Hz. Peygambere salavat getirmek, Ebu Eymen’in sorduğu bilmecelere yanıt vermek, yaşlı bir teyzeye yardım etmek veyahut elim sende oynamak üzere. Kedilerin babası, çocukların yüzünü güldüren fahri bir öğretmen birebir vakitte. Yüreğinin en geniş sınıfında, hepsine yer var. Kudüslü çocukların hiç sıkılmadan, zilin çalmasını beklemeden koşa koşa girdikleri bir sınıf. Sınıfına katılan her çocuğu hediyeleşmenin lezzetiyle tanıştırıyor ve ekliyor; “Beyt-ül Makdis’te en büyük armağan, namaz kılmaktır.” “Kudüs’ü özgürlüğüne kavuşturacak olan sizlersiniz. Sizler Kudüs’ün Selahaddinleri olacaksınız.”

SELAMI HOŞ İNSAN

Ebu Eymen birebir vakitte selamı yayan hoş insanlardan. Aksa’nın etrafında gördüğü herkesi başka farklı selamlıyor. Kimseyi atlamadan kimiyle tokalaşıyor, kiminin omzuna dokunuyor yavaşça, bazısını sıkı sıkıya sarılıp kucaklıyor öz kardeşi üzere. Yüzündeki içten gülümseme, sadaka kabilinden.

Namaz vakti girdi mi kedileri de çocukları da bırakıyor avluda. Kıble Camii’ne yöneliyor doğruca. Abdestini alıp saftaki yerine geçiyor şevkle. Müspet gücü namazda bile hissediliyor.

Her Filistinli üzere İsrail zulmünden o da nasibini alıyor sık sık. Fanatik Musevilerin baskınlarına reaksiyon gösterdiği için Mescid-i Aksa’dan uzaklaştırma cezasına çarptırıldığında, kediler ve kuşlar aç kalmasın diye arkadaşlarına veriyor hazırladığı yiyecek poşetlerini.

En büyük hayali, İsrail işgalinin son bulması ve özgür Filistin’i görmek… Daha doğrusu görmekti fakat kısmet olmadı. Her fani üzere vadesi dolunca o da göçtü ahiret yurduna. Amel defterine ibadetleriyle birlikte yazıldı gülümsemesi, kedilere ve sair mahlûkata yeterlilikleri.

Artık, Aksa’nın bahçesindeki her kedi, Kubbetüsssahra’ya konan her kuş, mescitte koşup oynayan her çocuk, onu hatırlatıyor cemaate. Vücudu olmasa da ruhu her daim Aksa’da… İslam tarihinin ikinci Ebu Hureyresi olarak yalnızca Kudüslü Müslümanların değil, İslam dünyasının yüreğinde yaşıyor. Yeri cennet, Filistinli çocuklara miras bıraktığı özgürlük hayali gerçek olsun…