Yoksulluğun Geldiği Nokta: ‘Torunuma Bir Çorbası Bile Pişiremedim’ Diyen Kadın Böbreğini Satılığa Çıkardı

Yoksulluktan böbreğini satmaya karar veren Döndü Kezlere’nin hikayesini Cumhuriyet‘ten İpek Özbey aktarıyor.

Özbey’in haberine nazaran Döndü Kezlere, İstanbul’da doğdu… 21 yaşında eşiyle görücü yolu evlendi. Artık 43 yaşında. Eşi, halı yıkama fabrikasında paklık emekçisi olarak çalışıyordu. Düzgün bir hayatları vardı, ta ki üç yıl evvel eşi beyin kanseri olduğunu öğrenene kadar. Ameliyat oldu olmasına, ışın ve kemoterapi tedavisi de gördü. Hasta olduğunu çalıştığı yerden saklamıştı, işsiz kalmaktan korkuyordu. Hakikaten bir gün paklık yaparken kötüleşip yere yığılınca ve hastaneye kaldırılınca kanser olduğunu herkes öğrendi. O gün işine son verdiler.

Döndü Kezlere, Derin Yoksulluk Ağı’nın kapısını çalıyor, kiralarını ödeyemeyen aileye üç aylık kira yardımı gidiyor. Ardı tekrar yoksulluk… 

Kış ortasında doğalgazı kesiliyor. Televizyonu satıp ödüyor. Bir aylık kirasını veremediği için konut sahibi kapısına dayanıyor. Konuttan çıkarılıyorlar. Üstelik konutun eşyasını almasına da müsaade vermiyor. “Ne vakit kirayı verirsen o vakit gelir alırsın” diyor. 1100 lirayı ödeyemediği için meskenden yalnızca kıyafetlerini alıp çıkıyor… Yalnız değil. 

Torunu kucağında

Döndü Hanım’ın kıssası neresinden bakarsanız bakın dramatik… Sorun bir değil, iki değil… Mesela oğlu… 2 yıl evvel okuldayken bir kıza âşık olmuş, severek evlenmişler… Ancak hayat tersyüz olunca gelini dayanamamış, yoksulluk gözünü karartmış, oğlan askerdeyken annesi 1.5 yaşındaki çocuğu babaannenin kollarına bırakıp akrabalarının konutuna gidiyor. 

Bir yandan oğluna üzüldüğünü söylüyor, gözleri dolu dolu Döndü Kezlere’nin: “Gelinim konutu terk ettikten sonra oğlumun ruhsal sıkıntıları başladı. Üstelik akciğerinde de nodül göründü. Askerden çürük raporu verilecek, artık müsaadeye geldi” diyor.

Eşini kaybeden çocukluk arkadaşı, 10 gün evvel ona konutunun kapılarını açmış. Çocukları ve torunuyla birlikte orada kalıyor. Arkadaşı, “Laf olur” diye eşini istememiş. Döndü Kezlere anlatıyor: 

“Eşim bir haftadır yok. Zerzevat halinin orada bir türbenin yanında yatıyor, bazen arkadaşlarının konutuna gidiyor. Orada bazen arkadaşlarına yardım edip karnını doyuruyor. Esasen bir müddettir yokluktan huzur da kalmadı. Kanser hastası olduğu için kimse eşime iş vermiyor. Canım yanıyor. Tek başıma olsam gidip bayan sığınma konutuna sığınayım. Ancak oğlum, kızım, torunum, hasta eşim… Toplumsal Hizmetler’i aradığımda yalnızca sen sığınabilirsin, çocuğu da Çocuk Esirgeme Kurumu’na ver diyorlar. Torunumu Çocuk Esirgeme Kurumu’na verdikten sonra yaşamanın bir manası var mı, siz söyleyin bana…”

Çok güç bir soru bu. Geçmişi anlatıp duruyor: “Varlıklı değildik şüphesiz lakin eşim yemeğimizi, tüpümüzü her şeyimizi alırdı. Şükrederek yaşayıp gidiyorduk. 1 haftadır görmüyorum onu, zira oraya gidip gelemem. Eşimden gençliğimde dayak da yedim, ağzımda iki dişim yok. Lakin sonra güzele gittik. Artık her şey altüst oldu. Yalnızca nefes alıyoruz diye şükrediyoruz artık.”

Ve sıkıntı kararı verdiği gün… Döndü Kezlere tanıdıklarına ileti attı. “Sesimi duyun, yalvarıyorum. Benim gidecek bir meskenim yok. Eşim hasta. Böbreklerimi satıyorum. Gereksinimi olanlar 0 5xx xxx xx xx ‘nolu telefondan bana ulaşın.”

Pekala onu böbreğini satmak isteyecek noktaya getiren neydi? 

Anlatıyor Döndü Hanım: “Bu kararı verdim, zira o gün torunuma bir tavuk çorbası bile pişiremedim. Tahminen böbreğimin bir alıcısı olur diye düşündüm. Daha kimse aramadı. Bilmiyorum, çaresizim, elbette böbreğimi satmak istemiyorum, kim ister… Fakat satarsam, tahminen başımızı sokacak bir konut kiralarız. Tahminen eşim sokaklarda ölecek yarın bir gün, haberim bile olmayacak. Böbreğimi satarsam, çocuklarım acıktığı vakit mutfakta rahat rahat istediklerini yiyebilirler tahminen. Ben tekrar oburlarının verdiği eskileri giyeyim ancak torunuma çorba yapabileyim. Mecburum…”