62 yıllık ömrünü tarih ve kültüre adadı: Prof. Dr. Ahmet Haluk Dursun

Son olarak Kültür ve Turizm Bakan Yardımcısı olarak vazife yapan, Malazgirt Zaferinin yıldönümü için gittiği Bitlis dönüşü, Van’da yaşanan kaza sonucu hayatını kaybeden Prof. Dr. Ahmet Haluk Dursun, vefatının 2. yılında dualarla anıldı.

62 yıllık ömrünü kültürel kalkınmaya adayan, 9 farklı kitap ve çok sayıda belgesele imza atan, Prof. Dr. Ahmet Haluk Dursun vefatının ikinci yıl dönümünde “Türk Kültürü Sempozyumu” programında anıldı.

Kültür ve Turizm Bakanı Mehmet Nuri Ersoy, Gazi Üniversitesi Mimar Kemaleddin Konferans Salonu’nda yapılan Milletlerarası Prof. Dr. Ahmet Haluk Dursun Türk Kültürü Sempozyumu’na katıldı.

Ersoy, bir tarih söyleşisi dönüşünde, herkesi derin ıstıraba boğarak hayatını kaybeden Dursun’un, tarih ilmine adanmış bir ömrün birikimini, öğrenmeye ve öğretmeye karşı dinmeyen tutkuyu, ülkesine, milletine hizmette sonu olmayan bir iradeyi miras bıraktığını belirtti.

Ersoy, “Prof. Dr. Ahmet Haluk Dursun, isminin yaşatıldığını bilmekten büyük bir memnunluk ve gurur duyardı. Vesile olduğu aktifliklerin, bıraktığı yerden devam ettirilen bilimsel hizmetin, Sayın Hocamızın ruhunu şad ettiğini düşünüyorum. Akademisyen, tarihçi ve bürokrat kimliğiyle dünü unutmamak, bugünün hakkını vermek, yarını daha hoş kılmak için gösterdiği uğraş, harcadığı mesai, verdiği eserler ve sunduğu hizmetlerle ismi minnetle anılacaktır.” halinde konuştu.

HALUK DURSUN’UN UNUTULMAYAN ÖYKÜSÜ

Trafik kazasında hayatını kaybeden Kültür ve Turizm Bakan Yardımcısı Prof. Ahmet Halûk Dursun, Topkapı Sarayı Müdürlüğü yaptığı devirde makam odasını, avizeye yuva yapan kumrulara terk etmişti.

Haluk Dursun yaşananları şöyle anlatmıştı:

Aslında bu olayı emekli olup, köşeme çekildikten sonra yazmayı düşünüyordum. Zira biliyordum ki, ben yeniden çenemi (kalemimi) tutamayarak zülf-ü yâre dokunacağım…

Lakin o devirde yaşananları anlattığım bir dostum çok ısrar etti, “bunu kesinlikle yazman lazım” dedi. Ben de öykünün içinde hem bürokratik bir zihniyet hem de gerçek bir aşk öyküsü bulunduğu için saray tarihine bir kayıt düşürmeye karar verdim…

Kimse ısrar etmesin isim vermeyeceğim.

Topkapı Sarayı’nda müdürlük yaptığım devirde, makam odamda otururken bir kumrunun açık pencereden girerek avizenin etrafında uçtuğunu gördüm. Hiç kımıldamadan seyretmeye başladım.

Kumru güya tavaf eder üzere odanın her tarafında dolaştı, avizenin üzerine kondu, bir müddet oturdu. Sonra geldiği üzere uçup gitti. Biraz sonra yanında diğer bir kumru ile tekrar geldi.

Bu sefer güya bir konut (saray) sahibi edasıyla onu gezdirdi. Yeni geleni elinden, (kanadından) fiyat üzere aldı ve avizenin içine oturttu. Bir müddet koklaştılar. Sonra uçup gittiler.

Sonraki gün ikisi birlikte ağızlarında kısım parçacıkları ile geri geldi ve avizenin içine bir yuva kurmaya başladılar. Yuva bir kaç gün içinde kuruldu.

Ben olup biteni hiç ses çıkarmadan izliyordum. Dişi kuş yumurtlama hazırlığı yapıyordu.

Galiba onlar da beni izliyordu ki, hiç huzursuz olmuş üzere görünmüyorlardı. Buna karşılık dışarıdan odaya öbür birisi girince, çabucak ürküp pencereden kaçıyorlardı. Baktım olmayacak, makam odamı onlara bırakıp çabucak karşıda bulunan küçük bir odaya geçtim.

Bir gün televizyon çekimi için Topkapı Sarayı’na gelen gazeteci dostum merhum Savaş Ay, “hocam niçin bu küçücük odada oturuyorsun” diye sordu.

“Ben hâlden anlarım, bir kumru arkadaşım sevgilisine, “ben seni saraylarda yaşatacağım” diye kelam vermiş, insan yuva kurana yardımcı olmaz mı” dedim.

“Hocam ne olur göster şu yuvayı bana” dedi ve kapıdan odadaki yuvanın fotoğrafını çekti.

Sonraki gün beni Ankara’dan arayan arayana… “Derhal makam odası açılsın, kumruların yuvası dağıtılsın, saray bakımsızlıktan perişan olmuş imajı verilmesin” dediler.

Meğerse Savaş Ay haber yapmış bizim kumru öyküsünü…

Çabucak aradım, “üstad sen ne yaptın” dedim.

“Hocam bu kadar hoş materyal (haber) buldum, yazılmaz mı Allah aşkına” dedi.

“Gazetede sabah toplantısında anlattım, herkes ayağa kalktı ve seni alkışladı” diye ek etti.

“Sadece gazete değil, Ankara da ayağa kalktı sayende” diye karşılık verdim.

Artık ne yapacaktım? İkili kumrulara kol kanat gerip onların saadetlerini muhafazaya mı çalışacaktım, yoksa odayı kullanıma açarak bir yuvanın dağıtılmasına mı neden olacaktım?

Bir biçimde, ya ben makamı, ya da o kumrular makam odamdaki yuvalarını kaybedeceklerdi.

Akşama kadar Bakanlıktan beni aramayan kalmadı…

“En azından yumurtadan yavru kuşlar çıksın, uçup gidene kadar bekleyelim” diye düşündüm.

“Ben yuvayı almam, siz beni vazifeden alın isterseniz” dedim.

Sonraki gün yuvaya bakmaya gittim ki ne göreyim, yuva yerinde duruyordu ancak kumrular yoktu.

Yuva yerinde durmasa, “birisi kuşları ürküttü, kovaladı” diyecektim. Halbuki yuva yerli yerinde duruyordu. Kumrular güya durumu hissetmiş ve sessizce çekip gitmişlerdi. Bir daha da hiç gelmediler.

Ben daha sonra Topkapı Sarayı’ndan Müsteşar ve Bakan Yardımcısı olarak Ankara’ya gittim.

“Kuşların yuvası dağıtılsın, makama sahip çıkılsın” diyenlerin ise hiçbirisi Bakanlıkta makamlarında kalamamıştı.

Kesinlikle ki, biz de bir gün bu makamlardan uçup gideceğiz. Kuşlar ise daima sevmeye, uçmaya ve yuva kurmaya devam edecek.