Mehmet Şimşek Röportajı Ardından Yeni Şafak’ta Dikkat Çeken Faiz Yazısı: Bu Bir Faiz Hikayesi!

Türkiye de bu süreçte kendi iç dinamiklerinde hareketlilik yaşadı. Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın faiz hassasiyeti bilinirken, Merkez Bankası başkanı değişti. Bu değişim hemen akabinde bir istifa getirdi. Mealen; TCMB’de Murat Uysal’ın görevden alınarak yerine Naci Ağbal’ın gelmesiyle Hazine ve Maliye Bakanı Berat Albayrak Instagram üzerinden istifasını sundu, görevinden affedildi, yerine de Lütfi Elvan atandı.

Kavcıoğlu, Mart ayında göreve geldiğinde piyasa gereklerine uygun hareket edeceklerini belirtiyordu. Faizler, Ağbal’ın çıkarıdığı yüzde 19 seviyesinde, enflasyon yüzde 16’nın üzerinde aheste bir çıkış seyrindeydi. Eylül ayına gelindi, faizler 19, enflasyon 19’ken Kavcıoğlu, fiyat istikrarına yönelik ekonomide farklı bir yol izleyeceklerini belirterek faiz indirimlerine geçti.

Dövizde fırtına dinmiyordu. İthal bağımlı ekonomide ihracatı artırmak hedeflendiğinden ithalat da yükseliyor, dış ticaret, cari, ‘açık’ ne varsa yükseliyordu. KKM keşfedildi, TCMB’nin de yardımıyla kurda ortalamaya dönülerek yükseliş kısıtlandı. Tedbirler uzun süre birbirini izleyecekti.

2022 yılında enflasyon tartışmalı da olsa yüzde 85,51 ile zirvesini gördü. Dolar sakin de olsa yükselişini sürdürdü. Faizler de inmeye devam etti.

Seçimlerin ardından yeni kabinede ekonominin başına Mehmet Şimşek geçmiş, Erdoğan’ın tensipleriyle Merkez Bankası’nın başına da ABD’den ‘müthiş Türk kızı’ Hafize Gaye Erkan getirildi. ‘Banka batırdı’ diyen de vardı, ‘en genç profesör’ diyen de oldu. Kimse nasılsa Merkez Bankası sayfasındaki gerçek CV’sini okumayacaktı.

Faizlerde bir artırım sürecine girildi. Vatandaşla ilişkiler onarılmaya çalışılıyor ancak zamlar birbirini izliyordu. Sonuçta ‘rasyonellik’ bunu gerektiriyordu. İş ve finans dünyasıyla da ilişkiler yeniden sıcak bir zemine oturtulmaya çalışırken, zorluklar birbirini izliyordu. En azından yeniden ilgi çekilmişti ve Merkez Bankası eski önemini kazanma yolundaydı. 

Vatandaşın en zor halinde bile kredi vermek istemesiyle, iş ve finans dünyasının ‘en azından dinleyelim, izleyelim’ dediği bir eşikteydi.

‘Faizin tüm kutsal kitaplarca ve toplumsal kabulü ile haram olduğuna dair kanımız nettir’ diyerek söze giriyordu ki bu Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ‘nas’ söylemiyle çok uyumlu görünüyordu. 

‘Tasarrufları lirada (herhangi bir ülkenin itibari para birimi olabilir, fark etmez) duran bir hane halkı için negatif reel faiz işletmek helal midir?’ diye sorarak, ‘rasyonel olmayan’ liralaşma stratejisine atıfta bulunuyor görünüyordu.

Negatif faizin ‘en basit haliyle gerçekleşen enflasyondan daha düşük faize’ dendiği açıklanırken, ‘Karı koca öğretmen maaşlarından arttırdıkları ile 500 bin lira biriktirmiş olsunlar ve bununla 1 milyon lira değerinde ev alma amaçları olsun’ diye de hikaye başlıyordu. 

Düz hesap yıllık %20 faiz, %100 enflasyon alınarak, biriken 500 bin 1 yıl sonra 600 bin ancak yüzde 100 enflasyonla hedeflenen ev 1 milyondan 2 milyona çıkıyordu. Ailenin ‘Parasının iç edilmiş’ olduğu tespitiyle, yastık altı birikimcilere de değiniliyordu.

‘Ortodoks’ görülen ya da daha yaygın tabirle muhalif ve mandacı ekonomistlerin söylemiyle ‘servet transferine’  değiniliyordu. 

1 milyonluk evi krediyle alanın da yıllık faizinin 200 bin olup, evin değerinin 2 milyona çıktığı örneği gayet irrasyonel görünüyordu. Kısaca “Krediye ulaşabilen” kârda oluyordu.

Son olarak da ‘kredi faizleri yüksek olursa yatırım olmaz!’ klişesine değinerek, olması gereken dengede doğru yatırım olacağını aksi iki durumun da sorun yaratacağını belirtiyordu. 

Manidar bir de final yapıyordu yazı: ‘Amacımız kimseye akıl vermek değil; haddimiz de değil, ancak yeni bir düşünce zemini oluşturma gereği var, bu da nettir.’