Arseven’in vefat eden damadına yazdığı yazı duygulandırdı!

Milat Gazetesi Genel Yayın Koordinatörü Serdar Arseven vefat eden damadı Enes Turhan’a veda yazısı kaleme aldı. Arseven yüreklere dokunan yazısında damadından, “Enes, yüreklerimize “güller dikmek” için gelmiş bir “misafir” gibiydi” diye bahsetti.

Serdar Arseven’in bugünkü köşe yazısı şöyle:

 “Bebek, bebeeek! Bu ne hoşluk, baban sallıyor sen göklerde uçuyorsun. Aman ha, tuttuğun ipe ve bu hoş günlere sıkı sıkı sarıl. Allah ömür verirse, önünde ne imtihanlar olacak!”

Piknik yaparken kurduğumuz salıncakta gülücükler saçan 5 yaşındaki kızımın yanına yaklaşan o “Nine”nin kelamları, kulağıma yapıştı kaldı.

Kim bilir ne kaygıları vardı?

Tahminen de evlâdını kaybetmişti.

Bu türlü kaygı yanışı ondandı.

Enes Evlâdım’ın beynindeki kitlenin en makûs huylu tümörlerden biri olan dördüncü evre “Glioblastoma multiforme” olduğu söylendiğinde, o “Nine”nin kelamları geliverdi aklıma.

İşte kızımın imtihanı.

Salıncağın ipine asılıp sağlamlığını denetim eden babasına hayranlıkla bakan o bebeğe, artık, “Allah’tan ümit kesilmez kızım, asla kesilmez.” dedikten sonra, hekimlerin söylediklerini olduğu üzere anlatmam mı gerekiyordu?

Enes, tertemiz anne babanın tek çocuğu.

Benim damadım.

Enes’i tanımadan evvel, damadımı öz evlâdım kadar seveceğim aklımın ucundan geçmezdi.

Beş yıl evvel, birinci gördüğümde, “Allah’ım bu ne pak bir insan!” demişti kalbim.

Enes’le birlikte geçen yıllar boyunca; sevinç, huzur, hüzün karışımı garip hislerle yaşadım daima.

Yolunuz bizim bahçeye düşerse, o çam fidanına bir sorun, tahminen anlatır neler söylediğimi.

Enes’in sapasağlam olduğu günlerde, köyümüzdeki bahçemize kızım ile birlikte diktiği çam fidanına hep “Ah yavrum, ne güzelsin. Düzgün ki buradasın, düzgün ki bizimlesin de… Hoş yavrum, ya Enes genç yaşta ölürse!.. Sana baktıkça kalbi kanamayacak mı Kızım’ın!” derdim.

Sayına Hanımefendim de,

“Ya Beyefendi, Allah aşkına, nereden getiriyorsun aklına bu türlü şeyleri. Bu fidan buraya dikildi dikileli bunu söylüyorsun!” derdi.

Enes, yüreklerimize “güller dikmek” için gelmiş bir “misafir” gibiydi.

Onun kıldırdığı namazın lezzeti bir diğerdi, onunla sohbet etmek bütün kasvetimi alır götürürdü.

 Hiç ivedisi yoktu, daima sâkin, daima huzurlu, bütün hücreleriyle iman etmiş bir Allah dostu.

Bir hafta sonu, O ve Ben, köye gidiyorduk…

Bizim köye otomobille üç saatte varılır.

Bizim Enes, ne yavaş ne süratli, ortalama bir hızla giderken, bana, inceden inceye “Telâş, vesvese ruhu tüketir baba!” mesajını veriyordu.

Dua ede ede ilerlerken, mezarlıkta duruşu…

O billur sesiyle Kur’an okuyuşu…

Hareketlerindeki ahenk…

Devamlı ilerliyor fakat hiç çabuk etmiyordu…

“Zamanın ve yerin sahibi biz miyiz sanki!” der üzereydi…

Bu türlü sâkin sâkin giderken…

Üç saatlik yol, beş buçuk saate çıkmış…

Bahçe kapısından geçerken fark ettim.

Biraz yürüdüm.

O fidana takıldı gözüm.

Bir selam verdim.

Sonra da, içimden “Ah fidan ah, yüreğimizi kanatacaksın!” hissi geçti.

Artık bir bebeğimiz vardı; Kızım ile Enes Oğlum’dan bir torun.

Çok memnundu konut halkı.

Benim kalbimde o fidan takılı.

*

On ay evvel…

Bütün hekimler, bu hastalığın ne yaman bir hastalık olduğunu söylemişlerdi.

Ameliyat?

Evet, lakin tümörün hepsi alınamıyor.

Kemoterapi, radyoterapi…

Evet lakin, tam tahlil olmuyor.

Şifâ Allah’tan.

Tıp dünyası bu hastalığın tedavisini bulabilmiş değil.

Bununla birlikte “kurtulan” yok da değil!..

Şifa Allah’tan.

Güzelleşenlerin nasıl düzgünleştiğini hiçbir kul bilmiyor.

*

Tam 10 ay.

Kaç hastane değiştirdik bu süreçte, kaç tabip ile görüştük, gece gündüz deva aradık…

Allah hepsinden razı olsun, tabipler kardeşlerimiz üzere.

Lâkin, elden gelen ne?..

*

Bizde binbir soru, Enes hiç oralı değil.

“Sıkma hoş canını Baba,

Rabbimiz ne derse o olur.”

*

Bu süreçte, yatağa bağlı kaldı ekseriyetle.

Bir orta ağır bakımlık oldu.

Epilepsi nöbetleri geçirdi.

Haftalar boyunca hıçkırığı kesilmedi.

Ağzına bir lokma koyamadığı günler oldu.

Damardan beslendi.

Bazen sesi çıkamadı.

Kulağım ile nefesine eğildim.

Yine…

“Baba, sıkma canını. Rabbimiz ne derse o olur!” dedi.

Fısıltıyla bana bu türlü seslendi.

Bir orta hafifçe toparlar üzere oldu.

Konuta getirdik.

O günlerde de Sayına Kayınvalidem vefat etti.

Enes’in gözlerinde yaşlar…

“Baba” dedi,

“Kimle göz göze gelirsek gelelim, onu son kere görüyor olabileceğimizi bilelim. Buna nazaran davranalım, hitap edelim.”

*

Enes, hastalığın dehlizlerine giriyor…

Bir üst çıkıyor, bir aşağı iniyor.

“Bitti artık” derken, geri geliyor…

“Hadi bakalım!” derken geri gidiyor!

Bu türlü böyle 10 ay.

Enes’in morali daima yüksek.

Ağır bakım günlerinde, doktorları “Artık bütün yakınlarını çağırın!” diyor…

Birden hiç ihtimal vermedikleri bir şey oluyor.

Enes ağır bakımdan çıkıyor.

Servise alınıyor.

Yanına gidiyorum.

Ağır bakım günlerini anlatıyor:

“Baba;

Hanım Efendim ve kızımla birlikte hoş bir yere gittik. Orada çok hoş günler geçirdik. Çok mesut olduk.”

*

Enes, 20 gün boyunca ağır bakımda uyutulmuştu.

Hatırladığı tek şey, “Kızım ve torunumla geçirdiği” güzel günlerdi.

Rabbim, ağır bakımdayken ferahlık vermişti Evlâdım’a.

*

Enes, bu dünyaya ilişkin değilmiş üzereydi.

İşe giderken, yaralı halde gördüğü hayvancağızları otomobiline alıp, veterinerlere götüren insanlardan çok kalmamıştır herhalde.

“Kalbimde en küçük bir soru işareti olmaksızın, her mevzuda, her durumda güvenirim. O bir emin insan. Her tanıyan da ona güvenir!” diyerek baktığınız kaç kişi var, hayatımızda?

*

Enes çok hasta.

Hekimler sık sık hâlini, hatırını soruyor.

O her seferinde,

“Çok şükür Rabbim’e” diyor,

“Siz nasılsınız, sıhhatte ve afiyettesinizdir İnşâAllah!”

Bir hekimi, “Bu durumda olduğu halde hâlinden şikâyet etmeyen, bizlerin hatırını soran bir hastaya birinci kere rastlıyoruz!” diyor.

Hastabakıcılar, hemşireler “Ne hoş bir insan bu, ne kadar nâzik.” diyor.

Enes’in yüzünde tebessüm.

Hıçkırıklara boğulu halde izlerken onu, yüreğiniz parçalanıyor.

Enes,

“Üzülme baba, geçecek Allah’ın izniyle” diyor.

Bizi düşünme be oğul, yapma bunu!”

Enes, namaz aksatmıyor.

Bir tuğlası var.

Güzelce abdestini alıyor.

Tertemiz namazını kılıyor.

Cuma geceleri, merhumlar, merhumeler için Kur’an okumayı hiç ihmal etmiyor.

Onu izlerken…

“O hasta değil,” diyorsunuz,

“Biz hastayız, biz!”

*

Enes, hiç sormuyor.

Doktorlarından “hastalığı hakkında” bilgi istemiyor.

Ben…

“Baba bendeki tümörün cinsi neymiş, tedavisi var mıymış?” diye sormasından korkuyorum.

O yanından bile geçmiyor.

Bunları düşünemeyecek durumda değil.

Aklı başında…

O denli ki,

yüksek lisans tezini hazırlarken geçtiği yolları anlatıyor bana.

Doktoradan bahsediyor.

“Yapmayı düşünüyor musun?” diyorum.

“Allah nasip ederse” diye karşılık veriyor.

Enes, Merhum Dedesi’ne aylarca bakmış, refakatçisi olmuş.

Hastane işlerini de biliyor yani.

Pek çok şeyi biliyor, aklı eriyor lakin “Benim tümörüm nasıl bir tümör?” diye sormuyor!..

Merak etmiyor.

Şikâyet etmiyor.

Birçok hastanın psikolojisi bozulur.

Çoğu “Yüz binde bir ihtimal! Beni mi buldu bu dert!” diye hayıflanır.

Enes, rahat.

Yatağa bağımlı, anlık bakıma gereksinimi var.

Keder etmiyor.

Annesi başında.

Konutta bebeği ve Hanımefendisi.

Hastane, konut, dert…

Zati zayıftı kızım, yeterlice zayıflıyor…

Enes’in Annesi’nin daima hastanelerde olmasını gerektiren bir kronik rahatsızlığı var.

Aylar geçmiş, anne bir kere olsun doktora gitmemiş, kendisini unutmuş halde.

*

Enes’in durumu gitgide ağırlaşıyor.

Ben, çaresizim.

Kaç yere gidiyorum, elimde “cd”ler, bir deva, bir çare…

Yurdun dört bir yanındaki dostlarımız, hatimler indiriyor…

Dualar, dualar…

Bitkiler geliyor, terkipler geliyor…

“Verelim mi?” diyoruz.

“Bunlar, kanser tedavisinde kullanılan ilaçların etkinliklerini düşürebilir!” deniyor…

Veremiyoruz.

Ağzı yara oluyor, kulakları yara oluyor, müdahale ediliyor…

Tam onlar geçti derken, öteki kahırlar çıkıyor…

“Bugün bir kaşık çorba verebildik!” deyince annesi, konut halkı memnun oluyor.

Ben, tabiplere gidiyorum.

“Bugün bir kaşık çorba içmiş ve çıkartmamış ama!” diyorum.

“Allah’tan ümit kesilmez!” diyorlar.

Gözlerinden “Fazla da ümitlenme ama!” mesajını alıyorum.

*

Enes’i düşünüyorum.

Beş sene boyunca, bir kere olsun ağzından “incitecek” bir söz çıkmaz mı?

Doruktan tırnağa edep.

Tek kuruşunu boşa harcamayan bir insan… Yardım etmekse yoksula, fukaraya, talebeye…

O denli cömert ki…

Enes, geçim ıstırabının ne demek olduğunu bilen bir genç.

Hem okumuş, hem de bulabildiği işlerden harçlığını çıkartmış.

Hayat gayretinin ne kadar çetin olduğunu çok güzel biliyor.

Kitapları pırıl pırıl, ekip çantası inci üzere.

Her yanı tertemiz.

Kimseyle tartışmaya girmiyor.

“En güzel”, “en nazik” tabirlerle diyor diyeceğini lakin asla tartışmıyor.

Yapması gerekeni yapıyor, söylemesi gerekeni söylüyor.

Orada bitiriyor.

Hidayet Allah’tan.

Enes, hudutlarını çok uygun biliyor.

Ah Enes!

“Geç buldum, çabuk kaybettim!” diye bir müzik vardı.

Ben, Enes’i geç mi buldum, çabuk mu kaybettim?

İnsan nefsine bazen “geç”, bazen de “çabuk”muş üzere gelir.

Halbuki, her şey tam vaktindedir.

Enes’im de son nefesini tam vaktinde verdi elbette.

Rabbim, ne vakit dediyse o vakit.

O haber geldiğinde…

Ben tekrar hastanede…

Sıkıntılı annesi ve babası da…

Annesi, babası başlarını öne eğiyor.

Ben pencereden bakıyorum.

Köye uçmak istiyorum.

Enes ile Kızım’ın diktikleri o çam fidanının yanına gitmek…

“Torunum benim!” diyerek sarılmak.

“Enes, Enes” diye birlikte ağlamak!..

*

Ah be fidanım.

Allah kısmet ederse, yanına geleceğim.

Sana neler neler söyleyeceğim.

Neler yaşadığımızı, Enes’in seni ne kadar sevdiğini anlatacağım.

Evlâdım’dan sana ne armağanlar getireceğim.

Bir “emin” insanı, bu türlü hoş bir evlâdı kaybetmenin acısını seninle paylaşacağım.

*

“Kızımı, torunumu üzme lütfen.

Onlara, Evlâdım Enes üzere gülümse!” diyeceğim.