Aşk için ince bir terbiye şart

MEHMET EMİN ÖZTÜRK

Aşk, üç harften oluşan, lisanımıza pelesenk olmuş kısacık bir söz. İsmini duyduğumuzda hepimizin içinde birşeyleri kıpırdatan o kadar de tılsımlı. Kişiyi yemeden içmeden kesen, mecnuna döndürüp meczup eden, dünyadan el etek çektiren kaç söz var bu türlü hayatımızda. Her toplumda farklı renklere bürünen, herkese nasip olmayan bir seyahat aslında aşk.

İnsanlığın başlangıcından bugüne aşkın kaç tarifi tanımı yapılmış, gelecekte de kaçları yapılacak. Aşkı husus alan kaç romanlar, şiirler hikayeler yazıldı, müzikler bestelendi, türküler yakıldı, ressamlar fırçalarıyla aşkı tasvir etmeye çalıştı, ömrümüz yeterse nicelerini de göreceğiz.

Sadece sanat ve edebiyatta değil, ideolojinin de dinin de konusunu oluşturmuştur aşk. Aşk nedir diye başlayıp neliği üzerine baş yoran felsefeciler olduğu üzere aşkın dinen yerini tespit etmeye çalışan alimler de oldu.

İster bilimsel, ister felsefi, ister dini isterse sanatsal olarak aşkı kendine husus edinenlerin hepsinin farklı tanımları farklı tecrübeleri oldu. Kimisi şiddet, kimisi tutku, kimisi iradesizlik, kimisi de sadakat olarak yorumladı ve daha da yorumlanacak.

Ne var ki günümüzde aşk o kadar lisanımıza dolandı ki, televizyon ekranlarından, magazin gündemine göz önünde yaşanılagelen alakaları aşk diye anmaya başladık. Aşk, sevgi, muhabbet günden güne belleklerimizdeki özel yerini kaybetmeye başladı. Sıradanlaştı.

Klasik bir soruyla başlayalım: Yunus Emre’den Âşık Veysel’e, Mevlânâ’dan günümüze kaç âşıklar şiirleriyle, müzikleriyle, kıssalarıyla aşkı bize anlattılar. Nedir aşk, bize aşkı tanım edebilir misiniz?

Artık biz öznenin ismini anarak sohbeti açtık. Fakat bu öznenin nasıl oluştuğunu, nasıl bir sürecin sonucu olduğunu konuşmuyoruz. Birçok şeyi yaparak ulaşılan bir hal aslında. Varlık âleminde birçok şeyin bir ortaya gelmesiyle ulaşılan bir sonuç. Bu süreci hakikat bir formda anlamazsak ortaya çıkan sonucu da hakikat bir halde analiz edemeyiz. Hz. Mevlânâ’ya özneyi direkt sormuşlar, “Âşık nedir” diye. O da, “Ben ol da bil!” buyurmuş. Hz. Mevlânâ’nın o noktaya kadar gelirken yaşadığı süreci okuyup anlarsak aşkı anlamaya daha yakın oluruz.

Aşkı yaşamadan anlamamız mümkün değil…

Evet, bu bir süreç. Ötelere bir seyahat. Aslında bu aşk denilen konu hem her yerde var hem herkeste yok. İnsan merkezli konuşacak olursak, tüm varlık âlemini de konuşmak lazım lakin sonuçta bu problemin asıl sorumluluğu insanın üstünde. Zira insanın, aşkı şuurlu olarak yaşama imkânı var. İnsan dışındaki varlık âlemi bunu bilinçsiz olarak yaşıyor. Aşk konusunda insanın şuurlu olma zaruriliği var.

Aşkın temeli, motivasyonu nedir?

Aşk denilen olgu kimi bünyelerde kendini muhakkak ederken birtakım bünyelerde kendini göstermiyor. Hz. Musa, “Yârabbi! Sana inanıyorum lakin ben seni görmek istiyorum” dedi. Sonsuzluk zevkine olan merak Hz. Musa’ya rabbini görme muhtaçlığını hissettirdi. Bu hissin itici gücü aşkı ve sonsuz lezzeti arama dürtüsüdür. Sonsuz lezzetin yegâne mercii ise Cenab-ı Hak’tır. Cenab-ı Hakk’a lakin yaklaşabilirsiniz. Aradıkça yaklaşırsınız. Siz O’na yaklaştıkça susuzluğunuz artar.

Konusu aşk olan bütün ilâhiler, müzikler, şiirler aslında birebir şeyden bahseder. Aşk aslında tek. Hani derler ya “Leylâ Leylâ derken Mevlâ’yı buldum”. Süreç daima tıpkı biçimde işliyor.

Âlimlerin bir kısmı güzel karşılamadı diye biliyorum.

İslâm tarihi boyunca âlimler, ârifler, düşünürler aşk konusunda farklı görüşler beyan etmelerine karşın sonuç olarak aşka teslim olmuşlardır. Zahire dikkat eden ulema, “Aşk insanın aklını başından alan bir haldir” demişler, bu halde olan kişinin kulluk sorumluluğunu yerine getiremeyeceğini ve uzak durulması üzerine fetvalar vermişlerdir. Bunların bir kısmı aşkı yaşamış ve bu halde olanların sorumluluğu olmaz tipinde görüş beyan etmişlerdir.

CEMİYETİMİZ YÜKSEK BİR DUYGUSAL ZEKÂYA SAHİPTİ

Gelelim toplumsal bakış açımıza. Cemiyetimiz çok hoş duygusal bir zekâya sahipti. Edebiyat ve şiirle hemhal olduğumuzdan bunu görme talihine sahibiz. Anadolu’nun rastgele bir köyünde bile bir ozan aşkı anlatıyor. Bir tekke piri aşkı anlatıyor. Fuzuli aşkı anlatıyor. Yasal Sultan Süleyman’ın divanına baktığımızda aşkı görüyoruz. Padişahından köydeki saz şairine kadar. Her yerde bu duygusal zekânın izleri var.

Duygusal zekâyı besleyen şeylerden birincisi Şeriatın zahirine uymak. Yani haramı haram, helâli helâl bileceksin. Yapabildiğin kadar yapacaksın, yapamadığında ise üzüleceksin.

Yani evvel Allah’ın hukuku…

Elbette. Zahir olmadan batın olmaz. Bakınız “el” denilince aklımıza elin dışı gelir. Lakin bütün işi yapan elimizin içidir. Varlık âleminin bir zahiri var bir de bâtını. Aslında bütün işler bâtında yürüyor. İnsanoğlu olarak biz ise daha çok formuyla yani zahiri ile muhatabız.

Aşkın toplumda varlığını devam ettirmesi için fıtrata uygun bir hayat yaşamak koşul. Bu da Allah’ın dininin hukuku ile mümkündür. Harama helâle dikkat edip, namazı, orucu gücümüz yettiğince yapabilmek.

Bunu şöyle anlatalım: Bir seyahate çıkacaksanız, otomobilinizin akaryakıtını koyacaksınız, lastiğine bakacaksınız, yağını-suyunu eksik etmeyeceksiniz ki seyahatiniz kazasız-belasız geçsin. Şayet biz Cenabı Hakk’ın koyduğu kurallara uygun davranmayarak bu seyahate çıkacaksak türlü belâ-sıkıntılara maruz kalırız. Cemiyetimizin hâli, direksiyon başına geçen çocuğun hâli üzere. Otomobil gidiyormuş üzere direksiyonu sallayıp duruyoruz. Otomobil gitmiyor aslında. Ne akaryakıtı var ne yağı var ne suyu ne de lastikleri var.

AŞK’A TALİP OLMAK KOŞUL

Seyahate Allah’ın hukukuna uymakla başlarsınız. Elbette her insanın yapabileceği bir seyahat değil. Öteleri merak edenler için gerekli bir seyahat. Mesela “Bana buyurduğunuzdan ötesini yapmam” diyen bedevi için bu seyahat gerekli değildir. Toplumun geneli de zâhire yani Allah’ın hukukuna uygun yaşamayı seçip hayatını öylece sürdürür. Harama helâle dikkat ederek. Lakin Hz. Ali ve Hz. Ebubekir üzere büyük şahsiyetler için durum bu türlü midir?

Pekala, bu aşka talip olanların hepsi gerçek aşka ulaşabiliyor mu? Elbette hayır. O dürtüyle hayata bakarlar. Kimisi onun karşı cinste tatmin olacağına inanır. Kimisi makam-mevkide tatmin olacağına inanır. Bu seyahate çıkanların da fakat yüzde 10’u hakikate ulaşır. Aşk ise öteye gidiş sürecinde bize yakıt olan his. Sonsuzluğa olan hasret. Susuzluk.

Suya olan hasret mi susuzluğa olan hasret mi?

Bu, şöyle bir şey: Suya hasretsiniz, suyu içiyorsunuz ancak kanmıyorsunuz. Daha sonra bu kanmama hâli size zevk veriyor. Nakşi piri Esad Erbili bir şiirin sonunda diyor ki: “Ümid-i afiyet besler mi Esad senden haşa!”. Susuzluk hâlinin zevkinden söylüyor bunu.

Ahmet Paşa, “Cânıma bir merhaba sundu ezelde çeşm-i yâr/ Şöyle mest oldum ki gayrın merhabâsın bilmedim” derken tıpkı susuzluktan mı bahsediyor. Yoksa bir kanma hâli mi var?

Artık buna da yanıt var. Yunus Emre, “İster idim Allah’ı, buldum ise ne oldu/ Ağlar idim dünü gün/ Güldüm ise ne oldu” diyor. Cenabı Hak bu seyahatte vakit zaman ufak doyumlar hissettiriyor beşere. Burda da o denli bir hâl var.

İsterseniz biraz gündemimize dönelim. Kadın-erkek bağlantıları üzerinden gidersek; günümüzde gençler ortasında yaşanan ve ismine aşk dediğimiz şey bu seyahatte bir başlangıç mıdır?

Evet, buna başlangıç diyebiliriz. Hevâ ve hevestir aslında. Aşka giden yolda hevâ ve hevesler pahalıdır. Namaz için abdest almak üzeredir. Abdest, namaz kılmak için nasıl kıymetliyse, aşka ulaşmak için de hevâ ve hevesler çok kıymetlidir. Abdest alıp da namaz kılmazsanız yalnızca abdest almış olursunuz. Hevâ ve hevesi de bu seyahatte abdest üzere kabul edelim.

Toplumumuzda “Seviyorum”, “Âşığım” cinsinden çokça diyalogları duyuyoruz, yaşıyoruz. Kuşakların devamı için, üremek ve çoğalmak için fıtratımızdan gelen çok sağlıklı çok hakikat bir dürtü. Sağlıklı olması için de nikâh denen kuruluş konulmuştur.

Bir problemin hevâ mı yoksa aşk mı olduğuna dair çok hoş bir kıssa anlatılır:

Bir köyde epey hoş bir kıza bir delikanlı âşık olur. Lakin kız diğer bir delikanlıya âşık. Kızın âşık olduğu delikanlı başlık parasına sahip olmadığı için kızı babasından isteyemiyor ve evlenemiyor. Kıza âşık olan delikanlı bu sıkıntıyı görüyor, gurbete gidiyor, çalışıyor, para biriktiriyor. Kızın âşık olduğu delikanlıya gidip parayı veriyor, “Al bu parayı ve gidip evlen” diyor. Buradan da anlıyoruz ki aşk, “Kavuşalım, ben de keyifli olayım” değil, “Sevdiğim keyifli olsun, sevdiğim razı olsun” demekmiş.

Yunus Emre bir kelamında “aşk gelicek cümle eksikler biter” diyor. Ne anlamamız gerekiyor bundan. Aşk bizi tamamlayan bir his mu?

Aşk hali gelince Cenab-ı Hak dilediğimiz her şeyi bize verecek diye anlıyoruz genelde. Hâlbuki ârifler, aşk gelince senin hiçbir isteğin kalmayacak ki esasen diyor. Sen kalmayacaksın ki diyor. ‘Aşaka’ bitkisini bilirsiniz. Hindistan’da bulunan bir sarmaşık tipi. Bu bitki bir ağacı sarıyor. Öylesine sarıyor ki ağaç artık görünmez oluyor. Hatta daha sonra ağacı içinde eritiyor. Ondan beslenerek onu eritiyor. Aşk sözünün kökeni de bu bitkiye dayandırılır. Çok isabetli bir sembol.

Dergâhlar bu seyahatin neresinde?

Medeniyetimizde ötelere seyahat üzere muhabbetler cami cemaatiyle yapılmamıştır. Bu cins sohbetlerin yeri tekkelerdir. Zevâtın fıtratında öteye merak yoksa esasen tekkeye değil mescide masraf. Bu türlü zevâtı da bu cinsten sorunlarla yormamak lazım.

Âşıklık mesleğine mensup şahısların İslâm toplumunun geneline büyük hizmetleri olmuştur. Tıpkı Ashab-ı Suffe üzere. O kurumun mensupları varlıklarıyla toplumun kalitesini artırmıştır. Âşıklık seyahatine talip şahıslar, bin yıllık tarihimize baktığımız vakit, “dergâh” denen kuruluşlara girmiş, seyahate buradan başlamışlardır. Aşk seyahati tehlikeli. Yunus Emre bir şiirinde, “Delilsiz varılmaz yollar harami” diyerek bu tehlikeye dikkat çekmiştir. Âşıklık seyahatine kendi başına çıkanların tamamına yakını meczup olmuştur. Bu nedenle “dergâhlar” sağlıklı bir seyahat için olmazsa olmaz kurumlardır.

ALLAH’IN HUKUKUNDAN SONRA İKİNCİ MERTEBE TERBİYE

Bakın bu aşk nüvesinin toplumsal hayatı nasıl beslediğini bilmemiz çok değerli. Dergâha giden biri oturmasını-kalkmasını, edebi, feraseti, terbiyeyi öğreniyor. Aşkın sizde açığa çıkması için ince bir terbiye ikinci koşul. Tuğrul İnançer Bey’in hoş bir kelamı var: “Müslümanlık ince insanlıktır, dervişlik ince Müslümanlık”.

Sahih hadis olarak biliriz; “Yoldaki taşı kaldırmak sadakadır”. Şeriat ehli yoldaki taşı ayağıyla kenara iter ve görevini yerine getirmiş olur. Ârif kimse ise o taşı ayağıyla değil eliyle alır ve nezaketle onu kenara koyar. Duygusal zekâsıyla yaratılan her varlığın Allah’ı zikrettiğini bilir ve o hisle eşyaya muamelede bulunur. İşte aşk seyahatindeki zevat toplum içine karıştığı vakit bu türlü inceliklerle, edebiyle, terbiyesiyle topluma örnek olur, katkıda bulunur.

Bugün belediye otobüslerinde hiçbir genç ne yaşlı bir kimseye ne bir hanımefendiye yerini vermiyor ve kalkmıyor. Gerçek bir derviş bu türlü bir durumda yerinde oturamaz. O biçimde oturmayı haram bilir.

Münasebetiyle âşıklık mesleğine sülûk edenler gittikçe incelen, gittikçe görüşleri derinleşen bir kişiliğe sahip olur. Ve bu kişiliğe sahip olanlar tekkede değil, cemiyet içinde hayatını devam ettirir. Haliyle cemiyete davranışlarıyla örnek olur. Haftada bir gün uğradığı tekkede âriflerden aldığı bilgi ve birikimle “ince Müslüman” olma yolunda ilerler.

Gerek toplumsal medyada, gerek magazin gündeminde gerekse özel yaşantımızda sıkça karşılaştığımız bir söz aslında ‘aşk’. Çokça duyuyoruz: Falanca kişi aşkını ilân etti, filanca kişi falanca ile aşk yaşıyor. Aslında çok değerli bir his olduğunu anladığımız aşk, içi boşaltılmış bir kavrama dönüşmüyor mu bu biçimde?

Sohbetin başında da söyledim. Fıtrat, Allah’ın hukukuyla yaşamayla başlamazsa ondan sadır olacak her şey arızalı olur. Birbirlerini sevdiğini, âşık olduğunu söyleyip evlenenler, istatistiksel olarak baktığınızda bir yıl sonra bir sebeple boşanmışlardır. Medya önünde birbirlerine giriyorlar, mahkemelik oluyorlar. Çirkince ithamlarla birbirlerini suçluyorlar. Bütün bir toplumu da bu nahoşluğa şahit tutuyorlar. Ve bunlardan doğan çocuklar türlü travmalara maruz kalıyor. Bir hicran tablosu aslında. Burada bir sorun var. “Aşığız, düzeyli birliktelik yaşıyoruz” tipinden olaylardan 100 adedini önünüze koyup değerlendirdiğinizde sağlıklı bir evliliğe dönüşmüş çok az olay görürsünüz.

Uzunca bir müddet birlikte nikâhsız yaşayıp, daha sonra evlenenler var. Medya bu çeşitten olayları o kadar çok gündemine alıyor ki, bu cinsten bağları olağan kabul eden bir anlayışa sahip olmaya başladık. Temel vahim olan da bu. Bir yanlışa istek göstermek, onu işlemek kadar vebaldir. Cemiyetimizde bu türlü şeyler var, buna istek göstermemek lazım.

Anadolu’nun klasik evliliklerine, Allah’ın isteği gözetilerek yapılan evliliklere baktığımızda çok daha sağlıklı bir görüntü ile karşılaşıyoruz. Orda da sorun yok mudur? Elbette vardır. Fakat mukayese ettiğimizde daha düzgün sonuçlar verdiğini görüyoruz.

HEVA VE HEVES PAHALI BİR DÜRTÜDÜR

Hasebiyle bugün yaşananlar hevâ ve hevesten ibarettir. Lakin o dürtünün kendisi pahalıdır. Karşı cinse heves etmek kıymetli bir histir. Bu dürtünün beşerde olmaması bir sorun olduğunu gösterir. Genç bir delikanlının karşı cinse ilgisinin olmaması “hasta” algısının oluşmasına vesile olur. O yüzden gençlerimizin karşı cinse ilgisi olağandır ve gereklidir. Lakin bunu fıtratının gerektirdiği hukuka uygun bir halde yapmaktır kıymetli olan. Hevâ ve hevesi hukukuna uygun bir halde kullanmıyorsa zahmet orda başlar.

Son yıllarda sevgiyi, aşkı, muhabbeti, anneler günü, sevgililer günü, babalar günü, bayanlar günü üzere özel vakitlere hapsettik üzere. Ne düşünüyorsunuz bu hususta? Uygarlaşma mi, yozlaşma mı?

Hadisi şerif var malumunuz: “İlim ve hikmet mü’minin yitik malıdır, nerde bulursa alır”. Batıda kutlanan bu cinsten günler, vakitler bir hikmet midir yoksa bir kurgu mudur? Bunun analizini yapmak lazım.

Pagan kültürü mü?…

Evet. Büyüğümüz Tuğrul Efendi yılbaşının bir Hristiyan âdeti olmadığını, putperest âdeti olduğunu sık sık vurgulamıştır. Sevgililer günü, anneler günü üzere günler de kapitalizmin birer kurgusu. Bir ilmin yahut hikmetin sonucu değil yani. Hikmeti olmayan rastgele bir âdeti, mü’min olarak kendimize mal edemeyiz. Biraz müzisyen olduğum için vakit zaman Batı klasik müziğini dinliyorum. O denli eserler var ki ruhumu dinlendiriyor, bir keyif hali yaşıyorum nefsani bir dürtü yaşamadan. Allah, hikmeti dilediğine verir. Mozart’ın bestelediği yapıtları dinlediğimde sonsuzluk zevkime katkıda bulunduğunu hissediyorum. Mozart hangi niyetle bestelemiş olsa da. Bizim müziklerde da o denli besteler var. Bir hanımefendi için bestelenen bir şarkıyı bir oburu dinlediğinde öteki hisler hissedebilir. Yesâri Asım Ersoy’un “Ömrüm seni sevmekle nihayet bulacaktır” isimli bir müziği var. Bir hanımefendi Yesâri Bey’e aşkını anlatmak için bu şiiri yazıp göndermiş. O da bestelemiş. Sonunda diyor ki: “Son darbe-i kalbim yeniden ismin olacaktır”. Yesâri Asım’ın, sedirin üzerinde secde halinde iken “Allah” diyerek son nefesini verdiğini hanımı bize anlatmıştı. Yapıtın size ne kattığı, his dünyanıza nasıl hükmettiği kıymetli.

GÖREVLERİMİZİ YERİNE GETİRMİYORUZ

Eşimizi gereğince sevmeden ona gereğince şefkat göstermeden, evladımızı gereğince sevmeden ona gereğince hizmet etmeden, işimizi gereğince yapmadan Müslüman olamayız ki aslında. Bütün günümüzü ibadetle geçirip; eşimize, çocuğumuza, annemize, babamıza gerekli sevgi, şefkat ve ilgiyi göstermediğimizde Müslümanlığımızın bir tarafı eksik kalmış olur.

Bununla ilgili çok hoş bir rivayet var:

Resulullah Efendimiz Hz. Ali’ye, “Ya Ali! Allah’ı mı çok seversin, beni mi çok seversin, Fatıma’yı mı çok seversin, Hasan-Hüseyin’i mi çok seversin. En çok kimi seversin?” diye sorar. Hz. Ali de, “Yâ Resulellah bana biraz müsaade edin, düşüneyim” der. Niyetli bir halde meskeninin yolunu meblağ. Konutta bu fikirli halini gören Hz. Fatıma, “Yâ Ali, ne düşünüyorsun, neden bu kadar niyetlisin?” diye sorar. O da durumu anlatır. Hz. Fatıma, “Bundan kolay ne var yâ Ali. Allah’ı kulluğumla, Resulünü ümmetliğimle, hanımımı beyliğimle, çocuklarımı babalığımla severim, diyeceksin” der. Hz. Ali bunu gidip Resulullah’a anlatınca “Yâ Ali, bunda Fatıma kokusu var” diyerek tebessüm eder.

Toplum olarak birbirimize karşı olan görevlerimizi yerine getirmediğimiz için ortaya çıkan boşluk; sevgililer günü, anneler günü üzere âdetlerle dolduruluyor maalesef.

FOTOĞRAF: SEDAT ÖZKÖMEÇ

İLMİHAL DİNDARLIĞINI AŞMAMIZ LAZIM

Bugün mescide giden cemaatin her birine tek tek soralım, kızı geldiği vakit kızına olan hürmetinden, sevgisinden kaç kere ayağa kalkmıştır? Tamamına yakınının kalkmadığı kanaatindeyim. Oysa Resulullah o denli mi yapmıştır. Kızı Fatıma meclise geldiğinde, hangi önemli meclis olursa olsun, ayağa kalkardı. Kızını elinden tutup ya alnından ya da elinden öperdi ve yanına oturturdu. Kendimize soralım artık kızımız için kaç kere ayağa kalktık.

Eşine tebessüm etmenin ibadet olduğunu bilen bir toplumuz. Fakat görevlerimizi yerine getirmeyi ihmal edip toptancı bir anlayışla, özel günlerle bu eksiğimizi kapatmaya çalışır hale geldik. İşin özeti biz biz olmadığımız için özel günler içimizde yer etmeye başladı.

İstanbul hafızlarından meşhur Zeki Altun’un ulusal futbolcu olan oğlu Hasan Altun anlatırdı: “Babam konuta her gelişinde kesinlikle anneme bir şeyler getirirdi. Bazen bir çikolata bazen bir yaşmak bazen bir mendil. Hiçbir şey bulamazsa bir yeşil yaprak getirirdi. Annemin gönlünü güzel ederdi.”

Olağanda 5 lira etmeyen bir gülün 25 liraya satıldığı kapital bir sistemde bir gül ile neyi tamir edeceğiz? Bina çürümüş biz perdeleri değiştirmekle uğraşıyoruz.

Dindarlık anlayışımızı “ilmihâl dindarlığı” ile sonlu tutmamayı, cemiyetimize sevgiyi, muhabbeti, aşkı ferâseti, sevdayı hatırlatmamız lazım. Ehlullah bunları en yüksek perdeden hatırlatmış onca asır boyunca. Yalnızca ilmihâl dindarlığı ile yetinirsek bir kanadımız eksik kalır. Muhabbet kanadımızı (duygusal zekâ diyorum ben ona) kırmışız.

Son olarak sizi derinden etkileyen, kalbinize dokunan müzik, ilâhi…

Birinci periyot sufileri bugün tekkelerde zikir meclislerinde ilâhi diye bildiğimiz formları okumuyorlardı. Daha çok soyut şeyleri, müzik diye bildiğimiz formları okuyorlardı. İlâhiler direkt adres gösterir, müzik daha soyuttur. İlâhi daha somut. Tahminen daha sonraları bu durum değişebilir. Artık bana sorduğunuzda beni derinden etkileyen müzik, bestesi Avni Anıl’a, güftesi Ümit Yaşar Oğuzcan’a ilişkin “Bir ateşim yanarım külüm yok dumanım yok/ Sen yoksan yerim belirli değil, vaktim yok/ Fırtınalar içinde beni yalnız bırakma/ Benim senden diğer sığınacak limanım yok.” Bu müzik bana çok ilâhi geliyor.

Çok teşekkür ederiz.

Estağfurullah. Ben teşekkür ederim.