Başörtüsü yasağı nedeniyle üniversiteyi 10 yılda bitirebilen Yılmaz, yaşadıklarını anlattı

28 Şubat sürecinde uygulanan başörtüsü yasağı yüzünden eğitimde zorluk yaşayan öğrencilerden biri Semra Türkmen Yılmaz, AA muhabirine yaşadıklarını anlattı.

Dicle Üniversitesi’nde 1997’de başladığı Mimarlık kısmını, başörtüsü yasağı nedeniyle 2008’de bitirebildiğini söyleyen Semra Türkmen Yılmaz, okula başladığı birinci iki yıl önemli bir baskıyla karşılaşmadığını fakat, 1999’da yerleşkeye giriş yasağının başladığını söyledi.

Farklı üniversitelerde de sıkıntıların yaşandığına dair haberler duyduklarını, üniversitenin giriş kapılarına, “başörtüsü ile yerleşkeye girilemeyeceği”ne ait yazıların asıldığını anlatan Yılmaz, süreçte çok sıkı denetimlerin de başladığını belirtti. Semra Türkmen Yılmaz, şunları kaydetti:

“Dicle Üniversitesinin içinde hastane de var. Halktan da beşerler giriyordu. Üniversitenin giriş kapısında polis otobüsleri durdurur, öğrenci olduğunu varsayım ettiklerini indirir ve kente geri gönderirdi. O süreçte üniversiteye orta vermek zorunda kaldım. Mimarlık fakültesinde biz üç kişi başörtülüydük. Arkadaşlardan biri baskılar sonucu açılmak zorunda kaldı. Bir başka arkadaşımız başörtüsü üzerine peruk taktı. Ben ayrılmaya karar verdim.”

Yılmaz, 1997’de başladığı üniversiteden, yasaklar nedeniyle 2008’de mezun olabildiğini söz ederek, “Aktif 10 yıllık öğrenci sürecinin neredeyse tamamını başörtüsü meselesiyle yaşadım. Okula girişte zati güvenlik vazifelileri olurdu, 1999’a kadar girebildiğimiz kadar girmeye çalışırdık. 2005’te güvenlik görevlisinden daha erken saatte giderek, okula girmeye çalışıyordum.” diye konuştu.

Okula 2005’te bir periyot daha devam edebildiğini kaydeden Yılmaz, “Bebek bekliyordum. Gün boyunca sınıfta beklediğimi hatırlıyorum, kantine inemediğimi, sınıftan çıkamadığımı. Arkadaşların yardımcı olarak kantinden bir şey getirdiği bir periyottu. Dertliydi o tarafıyla.” dedi.

Kimi üniversite hocalarının da kendilerine ruhsal baskı uyguladığını söyleyen Yılmaz, o günlerde yaşananlara ait şunları anlattı:

“Her hoca kendi duruşuna nazaran durum belirliyordu. Öğrenciye davranışı da biraz daha bu belirliyordu. Mesela şehircilik hocamız, ‘Bizler yeri tasarlayan insanlarız, kendi sözüyle yaratan insanlarız. Kentler, binalar, yapılar değişir, beşerler da değişebilir Semra. Sen de açılabilirsin, niçin bu kadar abartıyorsun’ demişti. Ben de ona zati örtünerek değiştiğimi, bu değişimi kabul etmeleri gerektiğini söylemiştim. 1997’de üniversiteye girdiğimde masa üzerinde çizim yapardık. 2008’de ise üst seviye bilgisayar programlarıyla projelerimi teslim ettim. Yani mimarlıktaki eğitim anlayışı değişmişti. Bunlara ahenk sağlamak, o başarıyı sağlamak da başka bir sorun. 2005’ten sonra af çıkmıştı. O vakit biz bir öğrenci mecmuası çıkarıyorduk. Onunla ilgili öğrenci dokümanı almaya gittim ve atıldığımı öğrendim. Bana bildirim etmemişlerdi. Fakülte sekteri, ayağında takunyaları vardı, abdest alıp gelmişti. Bana, ‘Ne işin var burada, git bebeklerine bak’ demişti. Ben de tüzel bir süreç başlatacağımı, bana bildiri edilmediği için aftan faydalanamadığımı söylemiştim. O gün çok süratli bir formda senato toplantısı yapılmıştı ve senato kararıyla geri alındım. Fakülte sekreteri, ‘Bizi sıkıntı durumda bırakarak geldin, bitirebileceğini mi düşünüyorsun?’ demişti.”

Üniversitede 2005’ten sonra biraz daha esnek ortamın olduğunu tabir eden Yılmaz, “O süreçte kamu malına ziyan vermedik, kaldırım taşı sökmedik, kimseye ziyan vermedik. Yalnızca hakkımızı istedik. Fakat, insanın sesinin soluğunun kesildiğinin ne kadar sıkıntı olduğu geliyor aklıma. Zira, sesiniz duyulmuyordu.” diye konuştu.

28 Şubat sürecinde başını açan, peruk takan ve mobbinge uğrayan herkesin zulüm gördüğünü lisana getiren Yılmaz, “Bilim üretmesini hedefleyen üniversitelerin böylesinde sığ ve anlamsız yasakla uğraşması herkes için bir kayıptı. Bu, yalnızca başörtülülerin yaşadığı bir kayıp değildi. Bizim hayatımızdan 10 yıl çalındı. Hayatını hiç toparlamayan arkadaşlarımız oldu. Akıl hastanelerine yatanlar oldu, yurt dışına gidenler oldu, herkes bir biçimde bedel ödedi.” tabirlerini kullandı.

“Kamusal alan palavrasıyla ortaya konmuş bir yasaktı”

Semra Türkmen Yılmaz, kamuda başörtüsü probleminin lakin 2013’te çözüldüğünün altını çizerek, şöyle devam etti:

“O devirde Memur-Sen’in 13 milyona yakın topladığı imzayla bu iradeyi ortaya kondu ve siyasi iktidar tarafından da karşılık buldu. Başörtüsü yasağı yasal değildi aslında. Yani yönetmeliklerle düzenlenmişti. O yüzden maddeden çok zihniyet dönüşümünün olması gerekir. Zihniyet dönüşümü tamamlanmamışsa maddelerin yorumlanması çok rahat bir formda tıpkı yasakçı zihniyeti getirebilir. Sorunun çok yasal düzlemde olduğunu düşünmüyorum. Zira, kamusal alan palavrasıyla ortaya konmuş bir yasaktı.”