Çocukluk Travmalarının Yakasının Bir Türlü Bırakmadığı Josip Ilicic’in Trajedilerle Dolu Hayat Hikayesi

Josip Ilicic’in çocukluk fotoğraflarına ulaşmak neredeyse imkansız. Zira o bir savaş çocuğu. Babasını şimdi 1 yaşındayken kaybediyor ve bir yanı daima eksik kalıyor.

Ilicic’in öyküsü 1988 yılında Yugoslavya’da başladı. Dünyaya gelmek için yanlış yer ve yanlış vakitti. Hırvat anne ve Sloven babanın oğluydu. Babasının vefatıyla birlikte annesiyle Slovenya’nın Kranj kentine göç ettiler.

Buraları güzel hatırlayın. Çocuk Ilicic futbolu sığındıkların meskenin bodrum katında başladı. Pek arkadaşı yoktu ve ağabeyiyle birlikte daracık alanda birbirlerini çalımlıyorlardı. Ilicic sokaktan gelmemişti, Ilicic sığınakta büyümüştü…

Hayata tutunmak için bir sebepti futbol ama karmaşık kişiliği alana da yansıyordu. Antrenörleri bu harika futbolcuya mevki belirlerken zorlanıyorlardı. Ilicic kendi futbolunu oynuyor ve kimsenin beklemediği hareketler yapıyordu.

Slovenya’da oynarken küme düşmüştü. Hayal kırıklıklarına bir yenisi daha eklendi. Futbolu bırakmak o vakit da aklının bir köşesindeydi. Onun yeteceğine güvenenler sayesinde ülkesinin grubu Maribor’a transfer oldu ve orada yeteceğini Avrupa’da gösterme fırsatı buldu.

Maribor’a 2010 yılında 80 bin Euro bedelle transfer olurken, Palermo’ya 2 ay sonra 2.3 milyon Euro’ya transfer olmuştu. İşler düzgün gidiyordu. Kendisine bahşedilen yeteneği sunmak için elinde imkan vardı.

Ilicic kolay bağlanan biriydi. Bir bağ kurduğunda kolay kolay kopamazdı arkadaşlarından. Fiorentina’da oynarken arkadaş olduğu Davide Astori’nin mevti onda şok tesiri yaratmıştı.

Yakın arkadaşının vefatından sonra içine dehşet saplandı. Yıllardır içinde saklanan mevt korkusu yakın arkadaşının vefatının akabinde Ilicic’i tekrar esir almıştı.

Lenf bezi büyümüştü ve hastanede geçen müddet boyunca vefattan daima korktu. Eşini ve kızlarını düşünüp durdu. Bensiz ne yapacaklardı? Babasız büyüyen bir adam için bu gerçek bir sıkıntıydı ve travmalarla geçen çocukluğu onun zihnini daima tetikliyordu.

Atalanta’daki yakın arkadaşı Papu Gomes onu en güzel anlayanlardan biriydi. Kaptanıydı. Teknik yönetici Gasperini de ona baba şefkati göstererek grubun bir kesimi haline getirmişti.

Soyunma odasındaki lakabı somurtkanlığı yüzünden ‘babaanne’ olmuştu. Pek gülmüyor ve cümbüşlere katılmıyordu. Onu sahiplenen insanların ortasında kendisini inançta hissediyordu.

Ilicic birinci gelen depresyonu atlatmaya çalışırken pandemi süreci tekrar onu depresyonun karanlık sularına çekti. Karantinada geçen mühlet onu sığınaktaki çocukluğuna götürdü. Yalnızca olağan biri olmak istiyordu. Onun için neredeyse imkansızı istiyordu…

Karantinada kaldığı müddet zarfında teknik yöneticisi ve arkadaşları ona daima takviye verdi. Alanlara dönmesi için değil, kendisini yalnızca ve yalnızca ‘normal’ hissedebilmesi için.

Bir yandan da Josip Ilicic kendisini anlamayan, anlamakla ilgili bir kaygısı olmayan basınla uğraşmak zorunda kalmıştı. Söylentilere nazaran eşi Tina Polovina onu aldatmıştı. Hem de Ilicic onları yatakta yakalamıştı.

Depresyonda olan birisi için çıkartılan bu telaffuz çok yaralayıcıydı. Söylentilerin birinci gününün akabinde eşiyle bir fotoğraf paylaştı. Denildiği üzere Josip Ilicic’in depresyona girme sebebi aldatılmak değildi, bahis çok daha derindi.

Josip Ilicic’in dünyalar hoşu iki hoş kızı var ve eşiyle hala evli. Söylenildiği üzere bir boşanma olmadı hayatında.

Atalanta’da bizleri alandaki zarafetiyle ve birebir vakitte sertliğiyle büyüleyen Josip Ilicic artık futboldan uzak duracak. Bazıları onun son halinden ötürü eşini suçlamaya devam ediyor ama yakın arkadaşları onun için en uygunu neyse onu yapması konusunda büsbütün dayanak veriyor.

Depresyondaki süreci boyunca daima yanında bir baba üzere duran teknik yöneticisi Gasperini, Atalanta’dan ayrılan öğrencisine sevgilerini hissettirmek için son bir kere tribünlerin önüne çıkartarak yıldız futbolcuyu onurlandırdı.

Hayatının bu periyodundan sonra ne yapacağı hakkında bir fikrimiz şimdi yok lakin her ne olursa olsun bizlere yaşattığı heyecan dolu anlar için Ilicic’e bir kere daha teşekkür ederiz. Dünyanın her yerinden kendisini seven beşerler olduğunu unutmaması dileğiyle…