Yeni Akit yazarı Abdurrahman Dilipak, bugünkü yazısında, “Bana kalırsa dinden soğumanın en büyük sebeblerinden biri aile, bir eğitim, biri …
“Yıllar evvel resmi din öğretisine karşı yazdığım bir kitap vardı bu isimle. ‘Ilımlı İslam’, ‘Amerikano İslam’ eleştirisi. Allah’ın dini yeri göğü, mevti ve hayatı açıklar, fakat bizim yaşadığımız din karı-koca, gelin-kaynana hengamesini bile çözmüyor” ifadelerini kullanan Dilipak, “O kadar çok İslam icad ettik ki; Folk İslam, Laik İslam, Euro İslam, Türk İslam, Arap İslam, Fars İslam, Demokrat İslam, Liberal İslam. Bir ‘Allahsız İslam’ kaldı” diye yazdı. Dilipak, yazısının devamında şu tabirlere yer verdi:
“Din ‘kültür’ oldu gençler için artık. Din, mezhep, tarikat kültürel bir aidiyet olarak algılanıyor. Gerçek hayatta, iktisat, siyaset, toplum hayatında bir zıtlığı yok. Haşa, Allah’ı o işlere karıştırmıyoruz. Siyaset ve para münasebetleri bizi önemli manada sekülerleştirdi. Din, biraz ritüel, biraz seremoni ve biraz bütçeye nazaran ikona. Gerisi gönlünden ne koparsa(!)”
“Ahiret uzay sinemaları kadar bile ilgi çekmiyor”
“İlkokuldan başlayarak beşerler evvel agnostik hale getiriliyor. Sonra din kültüre indirgeniyor. Sonra dinlerin dayandığı ortak bedel ‘Tanrı’ olunca, beşerler ‘Deist’ oluyor” diye devam eden Dilipak, şu değerlendirmelerde bulundu:
“Okullarda, Mezhep, Tarikat bahislerine girilmiyor. Artık Kur’an bir dua kitabı üzere anlatılıyor. Hadisler de, onun tamamlayıcı, açıklaması üzere. Ahiret, Cennet-Cehennem üzere bahisler, çizgi sinemalar ya da uzay sinemaları kadar bile ilgi çekmiyor. Mehdi ve Mesih konusu birçok insan için uzaylılar, uçan daireler kadar ilgi cazibeli değil.”
“Bana kalırsa dinden soğumanın en büyük sebeblerinden biri aile, bir eğitim, biri Müslüman etiketli kişi ve kuruluşlar. Hoş örnek olamadık. Dahası, beşerler bize (!) bakıp dinden soğudular” diyen Dilipak, şu tabirleri kullandı:
“‘Biz’ deyince ağır kaçtı değil mi? Biliyorsunuz Peygamberler temizdir. Fakat Yunus peygamber ‘İnni küntü minezzalimin / Biz zalimlerden’ olduk demedi mi! Ne çok övünüyor ve ne çok dövünüyoruz. Hani ‘Ne varlığa sevinirim / Ne yokluğa yerinirim’ diyecektik. Atalarımızla övünmeyecektik. İki günü birbirine eş olan aldanmışsa, geçmişle övünmek niçin. Geçmişin hoşluklarını geleceğe ve doruğa taşıyanlar için geçmiş bir ibret dersidir ve Atalarımızın manevi mirasını geleceğe taşımak onlar için en hoş şükran olacaktır.”