Evrencan Gündüz: Ülkeme bana verdiği her şey için bir karşılık olarak bu albümü tasarladım

Sıkıntı bir dönemin içindeyiz? Bu bir buçuk yıllık süreç senin için nasıl geçti?

Bizim, grubumla birlikte yaptığımız müziğe iş üzere bakmıyor kimse. Sahnede geçirdiğimiz vakit ve paylaştığımız anılar çok kıymetli. Hayalimde daima Cem Karaca ve Moğollar, Apaşlar, Fikret Kızılok ve Tehlikeli husus üzere bir takım ismi vardı. Zira grubun bir karakteri var ve bu karakter yarattığın müziğe de çok katkı sağlıyor. O karakterdeki insanların da mümkün mertebe çok tanınmasını istediğim için de ismini Uzaylılar koydum ve dedğin üzere bir buçuk yıldır birlikte değildik. Bu röportaj öncesinde de bir buçuk yıl ortanın akabinde birinci provamızı yaptık. Herkes birbirini çok özlemiş.

Pekala bu bir buçuk yıl boyunca hiç mi görüşemediniz?

Telefonla birbirimizi aradık doğal. Akustik takımlarla bir ortaya geldiğimiz için daha çok kemancı, klarnetçi, perküsyoncu ve trompetçi arkadaşlarımı görüyorum. Lakin herkesi bir ortada göremiyorum. O güç apayrı bir şey. Hatta geçen rodimiz “kulis kiralayıp yalnızca muhabbet edelim” dedi.

“Her plak bir yolculuktur”

Fakat bu bir buçuk yılın akabinde müzikal üretimin senin açından durmamış olduğunu görüyoruz. Geçtiğimiz hafta Anadolu Funk vol.1 ismini taşıyan albümünü yayımladın. Anladığım kadarıyla bu albüm içinde yatan bir ukdenin ürünü. Hakikat mu anlamışım?

Motamot o denli. Genç yaştan beri paramı en çok harcadığım müzik enstrümanları, yemek ve kıyafet konusunda da şayet beğendiysem asla ödün vermem ve alışılmış ki plaklar. Elbette dijital platformlardan da her şeyi dinlemek mümkün. Lakin daha çok bugünün gençlerine hitap eden bir şey. Lakin plak farklı. Plak başlar ve plak biter. Üçüncü modülden beşinci kesime geçmez kimse. Her plak bir seyahattir. Münasebetiyle benim öğrendiğim en kıymetli şey; her plağın anlatmak istediği bir şey vardır. Münasebetiyle yapmak istedikleri şeyin emelini da o plağın içine muharrirler ve ortaya da bir anı çıkar. Plağın tüm bu süreçleri beşere sabrı ve dinlemeyi öğretiyor. Böylelikle müziğin de modasından uzaklaşıp kendi içinde bir mana yaratabiliyorsun. Anadolu Funk vol.1 albümünün kapağındaki fotoğraf Cem Karaca’nın “Nam Kaldı” plağındaki pozunun aynısıdır. Bunlar daima geçmişin izlerini, geçmişteki samimiyetini, bazen şimdiki vakitte komik gelen şeyleri aslında o an için çok samimi bir biçimde yansıtıyor. Albümde onu da işlemek istedim. İllâ müziklerimde onların coverlarını yaparak değil yeni melodilerle de günümüze getirerek de işlemek istedim. Eminim seveni de olur.

Albümün ismini gördüğümde bir cover çalışması sandım. Lakin dediğin üzere apayrı bir şeyle çıktın karşımıza. Artık bu müziklerin ortaya çıkış sürecine de gelmek istiyorum. Albümün ortaya çıkış süreci nasıldı?

Bu albümün geçmişi eskiye dayanıyor aslında. Albümün içindeki “Banane” müziği 17 yaşında yazdığım bir müzik. Kelamları bana kendi şiirlerini yazan biri tarafından ben sokakta çalarken ikram edilmişti. “Bunlar al senin olsun. Bunları ben yazmadım. Bana biri tarafından yazdırıldı” dedi. Yani aslında Allah’tan bahsediyor. “Bunlar senin olsun” dedi ve bana verdi. Ben de okurken bir şeyler çıkartırım dedim. Bir Karadeniz Rock müziği ortaya çıkardım. Kelamların devamını da ben yazdım lakin birinci kısmı ismini bile bilmediğim; ki keşke bilsem o bireye ilişkin. Ona da bir sefer daha teşekkür ediyorum buradan. Albümün ortaya çıkışı ise 2018 yılında daha Mevsim Çiçekleri albümü devrinden vardı. Her albümüm ya da teklim sonrası müziklerim hakkında bir kıymetlendirme yaparım. Tahminen gelecekte deneyimlerimi gençlere aktarmak istediğim birebir vakitte gün gelip kendim de bakıp öğrendiklerimi tekrar hatırlamak için yazdığım bir defterim var. Bu defterin başında şöyle yazıyor: Bu deneyimlerle albüm sonrası değerlendirmeleri ileride yapacağım Anadolu Funk albümüme hazırlık sürecimdir. Yıl 2018! Yani epeydir başımda büyük hayal ve niyetlerle bu proje var. Ülkeme bana verdiği her şey için bir karşılık olarak bu albümü tasarladım.

Dijital platformlarda bu özellik yok natürel lakin örneğin bu albümün bir plağı olursa bir ithaf olacak mı bu kimliği meçhul bireye?

Katiyen olacak. Benim bu albümü yaparken her şeyin bu kadar kapitalleşmediği, el işleri yapıldığı, gitarların bile manyetiklerinin elle yapıldığı o vakitlerden çok şeyler öğrendim. Öğrendiğim en büyük şeylerden biri de albüm yapılırken bunun bir çocuğum üzere olması. Plağın içinde de bu anlattıklarımın hepsini, tüm müziklerin anılarını yazmak ve dinleyicilerin müziklerle daha da fazla bağ kurmasını sağlama niyetim var natürel. Anadolu Funk vol.2’den sonra ikisi bir plak olacak.

Albüme baktığımızda Hey! Douglas üzere isimler de karşımıza çıkıyor. Pekala albümün imal basamağında kimler yer alıyor?

Ekin Cengizkan ve Enver Muhammedi tüm müzik topluluğunun yakından tanıdığı çok uygun bir eküri. Şayet Ekin’i getiriyorsan yanında da Enver’i getirmen gerekiyor. Bizim EnEvEk diye çok eski bir kümemiz da var hatta. Sonrasında Umut Otomobilci var. Köyde benim komşum kendisi. Nedim Ruacan üzere bir isim var. Çok güzel çalıştık. Üç prova yaptık sonra alışılmış ortaya pandemi girdi. Tam kayıt alacağız pandemi nedeniyle biri gelemiyor. Ortaya bir ay giriyor. O süreçte moralim çok bozuldu. Savaşı kaybetmiş bir savaşçı üzere hissettim. Fakat sonrasında annem ve kız arkadaşımın dayanağıyla bir formda toparladım. Selma’yı Banane’yi bu türlü kaydettik. Esasen 17 yaşımda yazdığım, daima başımda olan müziklerdi.

Pekala müziği de 17 yaşında mı bestelemiştin? Yoksa yalnızca kelamlar mi?

Oturup evvel kelamları düşünürüm. Başımda müzik yazarken bir simülasyon oluştururum. Hayalimde yarattığım âna bakarak kelamlarını müellifim. İşte o yüzden evvel fikir ortaya çıkar. Sonra kelamlar ve melodi bir ortada dökülür. Bende evvel müzik gelir ya da kelam ve müzik birebir anda gelir. Senkronlu gelişir.

“O kıvılcım aleve döndü bir kere”

Bu sürecin bir kısmını köyde geçirdin. Motivasyon açısından hangisi daha düzgün geldi sana?

Bu süreçte ahşap işçiliğine yöneldim. Aslında ne kadar toplumsal varlıklar olduğumuz fark ettim. Konserden sonra beğeni almaya, alkış duymaya hasret kaldık. Kimi online konserlerde alkış sesi duyunca bir tuhaf olduk. Köy hayatının şöyle bir avantajı oldu; alışılmış ki toplumsal olarak izole bir ömür sürdürmek zorundaydım. İnsanların olmayışıyla bir boşluğa düşüp hiçbir şey de yapamayabilirdim. Lakin bu bana yakışmazdı. Hayat ideolojim ne olursa olsun ileri gitmektir. Üretmeye devam, bir şeylerle uğraşmaya devam. Ahşap işlerimin yanı sıra İstanbul’dan enstrümanlarımı getirttim ve bir odamı stüdyoya dönüştürdüm. Odayı yalıtımla kaplattım ve bütün demolarımı bu odada yaptım. Demo süreci bitince albümü kaydetmek için İstanbul’a kaosun içine döndüm.

Aylar sonra İstanbul’a dönünce neler hissettin? Nasıl bir görünümle karşılaştın?

Köye birinci gittiğimde kısa sürer diyerekten biraz da baş dinlerim fikriyle yanıma hiç gitar almamıştım. Ancak çok geçmeden gitar hasretimden kafayı yemeye başladım. Allah’tan kemancı arkadaşım o devirde Marmaris’te yaşıyordu. Onun ailesi bana gitarımı getirdi. Üç aylık bir hasretten sonra gitarıma dokunduğumda çok eski bir arkadaşıma kavuşmuş üzere hissettim. İstanbul’a döndüğümde açıkçası pek özlememiştim ancak bütün gitarlarım da burada. Bir süre daima gitar çaldım.

Az evvel hobilerden bahsettin. Ahşap işlerine devam edecek misin yoksa bu bir pandemi anısı olarak mı kalacak?

Sanmıyorum. O kıvılcım aleve döndü bir sefer. Arkadaşlarımıza mumluk lazım oluyor, tasarlayıp üretiyorum. Artık internet sitemize de koymaya başladım. İnanılmaz sabır gerektiren bir hobi. Beşere çok şey öğretiyor. Birebir vakitte ağaçları, doğayı tanımanı sağlıyor. Tüketim toplumunun bir modülü olmaktan çıkıyorsun. Mesela ben evvelce etrafta odun kesimleri gördüğümde yanından geçer giderdim. Ancak artık “acaba bundan bir şey yapabilir miyim?” diye düşünüyorum. Her şeyi geri dönüştürmeye başladım. Bu benim hayat hedefime da çok uygun.

Bu röportajımız öncesinde bir prova yapıyordun. Yakında seni ve kümesini konserlerde de görecek miyiz?

Pandemiyi çok çabuk bitirdik üzere. Ancak ben biraz daha bekleme taraftarıyım. Çok uzun müddet birlikte çalışmadık. O meyyit toprağını atmak çok kıymetli. O denli bir şey tasarlamak istiyorum ki her orta verip döndüğümüzde güya konutunu bir müddet kiraya vermişsin de sonrasında geri gelmişsin üzere olacak. Bir sistematik oluşturup her an turneye çıkabilecek bir sistem ayarlayacağım.

“Biz artık daima müziğin sesini kısma gereksinimi duyuyoruz”

Artık biraz daha derin bir hususa girmek istiyorum. 70’lerin 80’lerin müziğine son devirde büyük bir ilgi var. Sadece bu devrin müziğini yapan kümeler bile mevcut. Sence bu ilgi bir nostaljik durum mu yoksa günümüz tanınan müziğine karşı bir tepki mu?

Üretim giderek kıtlaşması, yaratım alanlarının daralması ve müziğin tekrara düşmesi insanlarda yeni arayışlara neden oluyor. Her şeyin sıradanlaşması ve organiklikten uzaklaşması, bütün seslerin bastırılması, vokalin en önde duyulması bunlar sorun. En son ne vakit müziğin sesini açmak zorunda hissettik? Biz artık daima müziğin sesini kısma gereksinimi duyuyoruz. İnsanların, çocukların bir şeyler öğrenmesini amaçlayan müzikler en son Barış Manço devrinde yapıldı. Ölümsüz eserler yaratmak için bu eserler için kalbimizi ortaya koymamız gerekiyor. Bu yüzden şu anda o devrin müzikleri coverlanıyor. Öte yandan beşerler bu müziklerle eski mahallesini, televizyonun üstündeki dantelini hatırlıyor. Akşam ezanını duyunca konuta döndüğü günleri hatırlıyor. O yüzden de oraya dönmek istiyorlar.

Anadolu Funk vol.1 isminden da anlaşılacağı üzere devamının olacağı bir proje. Yanılmıyorum değil mi?

Bununla ilgili evrancangunduz.com isimli sitemin blog kısmında birkaç sene evvel bu albümü yapacağımı yazdığımda volume 1, volume 2 ve volume 3 şeklide ayıracağımı yazmıştım. Bunlardan bir tanesi için bir derleme hayalim de var. Cem Karaca’nın ve Fikret Kızılok’un bilinen lakin hiç duyulmamış versiyonlardaki birkaç müziği var. Tıpkı vakitte Yavuz Çetin’den ve babamdan da çalmak istediğim bir Anadolu Funk vol.3 konsepti yaratmak istiyorum. “İyi ki vardınız, daima de varsınız” halinde bir konsept yaratmak istiyorum.

Geriye kalan iki albümü ne vakit dinleyeceğiz?

Yakında vol.2’den Bozacı isimli müziğimizi single olarak yayımlayacağız. Mahallede bozacının sesini duyarak yazdığım bir müzik. Halktan bir işçinin kıssasını anlatan bir müzik. Aralık ayında da vol.2’nin tamamını yayımlayacağız diye düşünüyorum.

Anadolu Funk vol.1’de Hey! Douglas ile çalışmıştın. İkincisi için bir isim var mı?

Ceza. O olsun diye çok istiyorum. Dileğim o istikamette. Umarım olur.