‘İşimizi ünlü olmak için yapmadık’

SERCAN KISMET – Ece Üner ile Deniz Bayramoğlu, ekranın sevilen ikilisi… Mesleğinin tepesinde olan çiftle, Ramazan Bayramı vesilesiyle buluştuk. Bu mesleği ünlü olmak için yapmadıklarını söyleyen ikiliden Üner, “Meşhur olma halini problem etmedim. Meşhur olmak süreksiz bir şey” dedi. Üner ve Bayramoğlu’yla, mesleklerini, evliliklerini, aile hayatlarını ve Ramazan Bayramı’nı konuştuk.

– Mesleğinizde iki tanınan insansınız. Konut hayatınız nasıl?

Deniz Bayramoğlu: Konut hayatıyla işin pek bir ilgisi olmuyor. Tanınmıyor ya da öteki iş kollarında olsaydık, konutta tekrar birebir cümbüşler ve hengameler değişmezdi. Birebir meslekten olmamız bize olağan ki yardımcı oluyor.
Ece Üner: Rolleri nasıl belirlediğinize bağlı. Biz birbirimizi iki ekran yüzü olarak tanımadık. İki yeterli arkadaş ve meslektaş olarak tanıştık ve birbirimizi o denli sevdik. Her sıkıntıyı çok rahat konuşabildiğimiz iki dosttuk. Birebir işi yapan iki insan değil; iki arkadaş olarak döndük meskene. Bunu öne çıkarınca, ortamızda bir rekabet olmadı.

– Bir periyot ana haber bülteninde birbirinize rakip oldunuz. Aranızda reyting üzerine espriler oluyor muydu?

D.B.: Olağan ki yaptık. Birinci günler, ‘Kim geçecek?’ diye takılıyorduk. Eğlenceli oluyordu. Rekabetin ötesinde Ece bana çok yardımcı oldu. Benden evvel başlamıştı ve deneyimi vardı. Doğal ki Ece geçecekti ve o denli de oldu.
E.Ü.: Her sabah 10.00’da reyting karnesi alındığı için ikimiz de birbirimize itiraf etmiyorduk lakin meskenin farklı köşelerinde kaçıncı olduğumuza bakıyorduk. Deniz’in dediği üzere, bunlar tatlılıkla geçti. Ben hali hazırda onun tadına varmış, her türlü yenilgiyi ve zaferi de yaşamış, yıllarımı orada geçirmiştim. Deniz başladığında rekabetten fazla, ‘Nasıl dayanak olabilirim?’ diye eleştiren gözle izledim. Biz Deniz’le her şey olduk. Birinci evvel CNN TÜRK’te birlikte haber sunduk. Daha sonra ana haber bülteninde rakip olduk. Daha sonra Kanal D’de evvel ben, sonra çabucak gerisinde Deniz yayına çıktı. Deniz’le her türlü şeyi deniyoruz, bunların hepsi bir anı…

– Ana haber sunucularının egosu var mıdır?

E.Ü.: Deniz’le bu işi konutumuza ekmek götürmek için yapıyoruz. Ekranı ekonomik bir kalkınma modeli üzere görmüyoruz. Bu bizim işimiz. Profesyonel biçimde yapıyoruz. Türkiye’de meşhur olma hali daima bir sorun oldu. Her vakit işin mutfağında muhabirler, kameramanlar ve editörler vardı. Ekranda olanlar daha çok işin pastasını yiyorlar. Ekrana kendini göstermek için çıkmak rantçılık üzere geliyor. Orada asıl emek diğerlerine ilişkin. Onlara hürmet gereği, ‘Malzemeyi nasıl daha yeterli sunabilirim?’, buna bakıyorum.
D.B.: Ana haber sunucusunun egolu olması gerekiyor. Ana haber bülteni, ulusal kanalın amiral gemisi. İzleyici sunucudan bir duruş bekliyor. Bir saatlik haberi sunduktan sonra üstünüzü değiştirip, o ekran personasının gerektiği egoyu da yayın sonrası kıyafetle birlikte bırakıyoruz, sonra kendi hayatımızı yaşamaya devam ediyoruz. İkimiz de mesleğin altından başlayıp, en doruğa kadar kendi emeğimizle ve gücümüzle, kurumsal hayatın gerektirdiği bir grup ödünlere girmeden, kendimiz yaptık. Üç gün evvel yan yana oturduğum arkadaşımla, ana haber sunmaya başladıktan sonra diğer türlü nasıl bağa gireyim? İşin gereği neyse onu yapıyoruz, sonra hayatımıza motamot devam ediyoruz.

– Her gün konutlara konuk oluyorsunuz, ünlü olmak nasıl bir his?

E.Ü.: Kendinizi nasıl konumlandırdığınızla alakalı… Ben kendimi o insanların sıkıntı ortağı üzere pozisyonlandırmak istedim. O sevgi bana yeterli geldi ve güç aldım. Meşhur olma halini problem etmedim. Bu süreksiz bir şey. Ekranda olmayın, üç ay sonra unutuluyorsunuz. Onu hayatın merkezine oturtursan, meşhurluk gittiği gün sen de manasını yitirirsin. Ekranda olduğum sürece ne kadar insanlara dokundum, ne kadar onlarla temas edebildim ve kederlerine derman olabildim, ona baktım.
D.B.: Kazandığımız ekmek parasının yan tesirlerinden bir tanesi olarak bakıyorum ünlü olma durumuna… Hiçbir vakit işimizi ünlü olmak için yapmadık. Hatta gazetecilerin ünlü üzere davranmasına ve meslektaşlarımın da bunu içselleştirip, ünlü üzere davranması bana komik geliyor. Biz kamu hizmeti yapıyoruz.

Ece Üner: ‘Linç edildiğimde ağlamıştım’

– Toplumsal medyada yapılan yorumlara kafayı takıyor musunuz?

E.Ü.: Deniz sayesinde aydınlanma yaşadım. Evvelden çok başıma takıyordum. Bir gün sizi göklere taşıyorlar, sonraki gün yere atıyorlar. Sonra Deniz, en ağır küfredenlerin profilinde isim ve soy ismi yazmadığını söyledi. Yani o insan kendisine, benim ona verdiğim bedeli vermiyor! İnsanları çok sevdiğim için linç edildiğim vakitler çok ağlamıştım.

– Ekranda hoşluk ve güzellik kavramı değerli mi?

E.Ü.: Bu sorundan çok sıkıntılıyım. Hoşluk daima güncellenen bir kavram haline geldi. Yelpazesi yalnızca Türkiye’de değil; Dünya’da genişledi. Ana akım kabul görüş hoşluk kavramı, yerini farklılıklara bıraktı. Hoşluk nedir, evvel onun tarifini yapmak lazım. Hiçbir şey söylemiyorsan, yalnızca konuşuyorsan ve altını manayla doldurmuyorsan, beşerler hoşluğa ne kadar bakabilir? Münasebetiyle gereksiz yüceltilen ve abartılan bir kavram olarak görüyorum.
D.B.: Toplumda hoş ve güzel sayılmayacak birçok insanın ekranda mükemmeller yarattığını gördüm. Biraz yapılan işle alakalı… Hoşluk ve güzellik çok bir şey söz etmiyor artık.

Ece Üner: ‘Bayram çocukluğum demek’

– Bayram sizin için ne tabir ediyor?

D.B.: Hangi bayram olursa olsun benim için ‘Çocuk’ demek… Büyük kentlerde, çocukluğumda gördüğüm o bayramları yaşayamıyoruz. Sabah babayla birlikte bayram namazına gidilir, oradan mezarlık ziyareti yapılırdı. Ondan sonra konuta gidilip, bayramlaşma gerçekleşir ve daha sonra aile bireyleriyle bir ortaya gelip, sohbetler yapılırdı. Çocuklar, öğlenden sonra eline bir torba alıp, akşama kadar şeker toplardı. Rize’de hayat ve beşerler biraz sert. Bayramda çocuklara sertliğin dozu azaltılırdı. Güneş geçtiğimiz sene birinci kere şeker topladı, onu görmek benim için çok hoştu.
E.Ü.: Benim için de bayram çocukluğum demek. Şeker toplardık ve şımartılırdık. Bize alınacak ayakkabı ve kıyafetleri merak ederdik. Saçımıza takacağımız tokaya kadar merak ediyorduk. Herkes kendine nazaran çocuğuna bayramlık alır ya da dikerdi. Büyüklerimizle bir ortaya gelirdik ve aile genişlerdi. Artık maalesef bayramlarda aile daralıyor. Artık bayramlarda, ‘Nereye gidebiliriz?’ diye düşünülüyor.

– Bu bayram ne yapacaksınız?

D.B.: Çalışacağım.
E.Ü.: İstanbul’da olacağız. Aile ziyaretleri yapacağız. Arkadaşları toplar, yemek yeriz. Öbür türlüsü tatil oluyor.

Deniz Bayramoğlu: ‘Aşk iki insanı bir ortaya getiren büyüdür’

– Evlilik aşkı öldürür mü?

D.B.: Evlilik aşkı öldürmüyor. Bu esasen bir süreç, yaşanıyor ve bitiyor. Evlilik olsa da, olmasa da bitiyor. Aşkın bitmesi demek, bağın makûs bir noktaya gittiği ve değiştiği manasına gelmiyor. Aşk iki insanı bir ortaya getiren büyüdür.
E.Ü.: Aşkta zati hormonlar ve tabiat devreye giriyor. Sevgi kısmı güç ve emek gerektiriyor. Devamlılık, arkadaşlık ve dostluk emek gerektirir. Dindiğinde, uçup gidiyor. Bittiğinde ‘İlişkiyi nasıl keyifli halde devam ettiririz?’e baktığınız vakit, orada emek görüyorsun. Aşk o yüzden bir yanılsama… Aşk bitiyor lakin emek bitmiyor.

– Çocuktan sonra hayatınızda neler değişti?

D.B.: Her şey değişti. Artık üç kişi oluyorsunuz.
E.Ü.: Güneş’le birlikte yeni bir Ece doğurdum ve o bayanı da sevdim. Çocuk bir ihtilal. Çocuk bana hayatımın en büyük meydan okuması geldi. Berrak bir beyin olduğu için sorduğu sorularla bana ayna tutuyor. İlgi biçimimiz de yenilendi.

– Kızınızın gazeteci olmasını ister misiniz?

D.B.: İstemem… Ne olmak isterse onu yapsın. Gazeteci olmak isterse, niçin olmaması gerektiğini anlatırım. Ancak olağan ki, ‘Asla olma’ demem lakin yardımcı olmam. Derdim, kendi yolunu çizsin. Bizden de özgürleşerek, kendine dair bir şey kursun.
E.Ü.: Ben de istemem. Zira nankör bir meslek. Ruhu ve kalbi incinmesin. Aslında hayat incitecek fakat gazetecilikte beş kat daha fazla incinmesin.

– Kızların babacı olduğu söylenir…

D.B.: Daha çok anneci. Güneş ile Ece, özel bir ilgi kurdular.