İslam düşmanlığının iki tezahürü: Mescid-i Aksa baskını ve Yeni Zelanda cami saldırısı

Ortalarında bayan ve çocukların da olduğu 200’den fazla Müslümanın şehit edilmesine yol açan İsrail’in Gazze’ye yönelik hunharca atakları dünyanın gözü önünde devam ederken, İslam düşmanlığının yahut Müslümanlara yönelik Siyonist-kültürel ırkçı atakların son devirlerdeki en değerli tezahürlerinden biri olan Mescid-i Aksa baskınını İsrail’in teo-politik planları açısından da irdelemek ve 2019’da Yeni Zelanda’da Siyonist-Evanjelik Hıristiyan bir terörist tarafından yapılan hücumla mukayese etmek gerekir.

Çünkü Hristiyan Siyonizminin bir tezahürü olarak görebileceğimiz Yeni Zelanda’daki radikal-entegrist evanjelik tarafından yapılan cami saldırısı ile Yahudi Siyonizminin tezahürü olan Mescid-i Aksa baskını hem Siyonist saiklerle yapılmış olmaları hem de İslamiyet’e ve Müslümanlara yönelik ırkçı kültürel atakların en somut göstergeleri olmaları hasebiyle benzerlikler taşımakta.

Bilindiği üzere, bilhassa 11 Eylül sonrasında çabucak her gün Batı ülkelerinde yahut Hindistan başta olmak üzere kimi ülkelerde bu cins cami taarruzları olur ve bunlar birçok vakit polis kayıtlarına dahi geçmez. Hakikaten son 3-4 yıl içinde Kanada, İngiltere, Almanya ve Fransa’da ölümlerle sonuçlanan cami taarruzlarına şahit olduk. Fakat Mart 2019’da Yeni Zelanda’da meydana gelen ve 52 Müslümanın şehit edilmesiyle neticelenen cami saldırısı başkalarıyla kıyaslandığında farklılık arz ediyor. Hatırlanacağı üzere, 2017 yılı başında Kanada’nın Quebec kentinde Alexandre Bissonnette isimli ırkçının yaptığı cami taarruzunda altı Müslüman hayatını kaybetmişti. Daha sonra Darren Osborne isimli terörist İngiltere’de Finsbury Park’taki cami saldırısını gerçekleştirmişti. Tıpkı yıl Newcastle’da Ramazan Bayramının birinci günü, bu defa bayramlaşan Müslümanların üzerine sürülen bir araçla beş kişi yaralanmıştı. Ama Yeni Zelanda’daki akın gerek seçildiği ülke gerekse dehşet verici boyutları ve beklenen dramatik sonuçları bakımından bunlarla dahi kıyaslanmayacak özelliklere sahip.

Bu cami baskın ve akınlarına, Müslümanların en kutsal günleri olan Kadir Gecesi ve Ramazan Bayramı arifesinde Mescid-i Aksa’da ibadet halindeki cemaate İsrail’in plastik mermi ve ses bombalarıyla saldırması da eklendi. Aslında İsrail’in bu akınları da yeni değildi.

– MESCİD-İ AKSA’DA İBADET ÖZGÜRLÜĞÜNE HÜCUM

Her bir Müslümanın sorunu olması gereken Kudüs’e, Mescid-i Aksa’ya yapılan akın, öncelikle adım adım işleyen bir planın modülü olarak caminin bir kısmını sinagoga dönüştürme operasyonudur. Hatırlanacağı üzere, akında mescide domuz başı atılmış, Kubbetü’s-Sahra’ya kırmızı şarap dökülmüş, Hz. Peygamber’e hakaret edilmişti. Geçtiğimiz pazar günü Tevrat’ın iniş yıldönümünün kutlandığı Şavuot bayramında da Mescid-i Aksa’ya baskın davetleri tekrar yapıldı.

Bu akınlar, dünyada yankı bulmasına ve birtakım devlet-hükümet yetkilileri tarafından kınanmasına ve toplumsal medyada kitleler tarafından lanetlenmesine karşın, gereken yansıyı görmüş değil. Çünkü bu çapta bir akının bir sinagoga yahut kiliseye yapılması durumunda, başta Batı dünyası olmak üzere milletlerarası kamuoyu ve medyanın buna nasıl reaksiyon vereceğini düşünmek gerekir.

Mescid-i Aksa -ve tabiatıyla Gazze- saldırısının İsrail’deki aktüel iç siyasi hesapların çok daha ötesinde, teo-politik ve teo-stratejik Siyonist planlarla ilgili olduğu söylenebilir. Çünkü İsrail’de dış siyaset, iç siyasetteki istikrar yahut istikrarsızlıkların bir yansıması değil. Bu büsbütün İsrail’in teo-politik gayeleriyle alakalı olan bir tavır. Burada kısa vadeli maksat Mescid-i Aksa’nın bir kısmının sinagoga dönüştürülmesi ve akabinde da “Kudüs’ü Yahudileştirilip havzasını Araplardan arındırma” projesidir. Bu 19. yüzyıldan bu yana adım adım uygulanan, esasen Yahudi oryantalizminin çalışmalarına dayanan, uzun vadeli, sistematik teo-politik planın yansımasıdır. Son analizde bunlar Kudüs’ün büsbütün Müslüman nüfustan “temizlenmesi”, Mescid-i Aksa’nın yıkılması/çökertilmesi ve Süleyman Mabedi’nin inşası için atılan adımlardır; bu kapsamda Mescid-i Aksa’nın altındaki hafriyat çalışmaları bilinmektedir. Akabindeki amaç Siyonist “Arz-ı mev’ud” (vaad edilmiş topraklar) inancı-planına yol açılmasıdır. Böylelikle Ortodoks ve Ultra-Ortodoks Musevilerce “Mesih geldiği zaman” kurulacak tam din devletinin ön adımı olarak yorumlanan şu anki İsrail devletinin, bu taarruzlarla emeline biraz daha yaklaştığı söylenebilir. İsrail’de bütün bunlar teo-politik bir devlet politikası/projesidir.

Tabiatıyla bu planın kıymetli bir adımı da demografinin değiştirilmesi ve Musevilerin bölgeye yerleştirilmesi olmuştur. 19. ve 20. yüzyıllar boyunca Musevilerin Kudüs’e ve öteki Filistin topraklarına yerleştirilmesi büyük oranda gerçekleşmiştir. Resmi datalara nazaran Kudüs’ün nüfusunun yüzde 64’ü Yahudi, yüzde 33’ü Müslüman ve yüzde 2’si Hıristiyanlardan oluşuyor. Bir bölgede demografi değişmişse o toprakları elde tutmak çok daha güç hale gelir. Çünkü siyasi değişimden evvel genelde demografiler değiştirilir.

– MESCİD-İ AKSA VE YENİ ZELANDA SALDIRISI

Yeni Zelanda’da 52 Müslümanın şehit edilmesiyle sonuçlanan İslamofobik akın ile İsrail’in Mescid-i Aksa baskını ortasında birtakım benzerlikler kelam konusu. Çünkü Yeni Zelanda saldırısı Siyonist Evanjelik-Hristiyan olan Brenton Tarrant tarafından, Bosna savaşında Boşnak Müslümanlara yönelik katliam gerçekleştiren Çetniklerin söylediği bir Çetnik marşının eşliğinde gerçekleştirilmişti. Mescid-i Aksa saldırısı sonrasında ise Siyonist Musevilerce Burak duvarının çabucak gerisinde İbranicede ağza alınabilecek en ağır bedduayı içeren ve Filistinlileri/Müslümanları kastederek “Köklerini kazıyalım, isimlerini tarihten silelim” kelamlarını içeren “Yimakh shemo” marşı söylenmiştir. Böylelikle İsrail Musevilerinin en değerli motivasyonlarının, aslında kendileri üzere Sami/Semitik milletlerden olmalarına karşın Araplara ve bütün Müslümanlara düşmanlık olduğu söylenebilir.

Fobinin aykırılığa, zıtlığın düşmanlığa ve düşmanlığın da artık ideolojik ve yerleşik bir hal olarak ırkçı/beyaz ırkçı teröre dönüşmesini gösteren ve ırkçı, İslâm tersi cinnet halini yansıtan Yeni Zelanda’daki terör hareketi, sözün tam manasıyla bir milat olmuş ve paradigma değişimini söz etmiştir. Çünkü bu atak Batı’da ve başka gayrimüslim ülkelerde bugüne kadar Müslümanlara/camilere yöneltilmiş terör hücumlarının en büyüğü ve yapılış biçimi açısından da en dehşet vericisi olmuştur. Planlanma usulü, detayların hesap edilmesi, teröristin “Büyük Yer Değişimi” başlıklı manifestosunda ve silahının üzerine (usta tarihçilere bile taş çıkaracak derecede ayrıntılara hâkimiyetle) yerleştirdiği yazılarda İslâm-Türk zıddı tarihi figürlere yaptığı atıfları, günümüzün ırkçı, İslam zıddı telaffuz, hareket, sembol ve figürleriyle birleşen taraflarıyla bu terörist hareket, istihbarat örgütlerinin de içinde olduğu, tesirleri uzun sürecek kolektif bir çalışmanın eseriydi. Bununla birlikte, ana akım Batı medyasının, Katolik Kilisesinin ve Protestanların üst çatı kuruluşlarının olayı “terör” olarak nitelememiş olmalarının ikili standartlı, oldukça manidar bir tavır olduğu da söz edilmeli.

Irkçı-Siyonist-Yahudi cinneti olan İsrail’in Mescid-i Aksa saldırısı ise benzeri biçimde en kutsal gece ve vakitlerde (Kadir Gecesi ve bayram arifesi) yapılması ve sembolleriyle birlikte öteki bir olay olmuştur. Mescid-i Aksa saldırısı sonrasında da Batılı devletlerde ve Batı medyasında benzeri tavırları gördük. Mesela Avusturya, Çekya, Almanya ve Sırbistan’da İsrail bayrağı çekilerek İsrail zulmüne açık takviye verilebildi. Avrupa Birliği Dışişleri Bakanları toplantısından da mevzuya ait bir şey çıkmadı. Farklı ögelerin İslam düşmanlığında tuhaf bir formda bir ortaya gelebilmesi, Avrupa-Batı’da Yahudi zıtlığının yerine yeni bir Avrupa ırkçılığı olan İslam aksiliğinin ikame edilmesi durumudur ki bu Avrupa-Batı’daki Müslümanların-Türklerin geleceği açısından dikkatle irdelenmesi gereken bir durumdur.

– İSLAM DÜŞMANLIĞININ İKİ TEZAHÜRÜ: YAHUDİ VE EVANJELİK HIRİSTİYAN SİYONİZMİ

ABD’yi de kuran ve Yahudilik ile Hristiyanlığın bir “melez formu” diye niteleyebileceğimiz Evanjelik-Hristiyan Siyonizminin -ki Siyonizmin mucidi de aslında Evanjelik Hıristiyanlardır- bir tezahürü olarak görebileceğimiz Yeni Zelanda’daki cami saldırısı ile Yahudi Siyonizminin tezahürü olan Mescid-i Aksa saldırısı, gerek Siyonist saiklerle yapılması gerekse İslam’a-Müslümanlara yönelik ırkçı akınların en somut göstergeleri olması bakımından misal istikametleri haiz olsa gerektir. Esasen İsrail’in Mescid-i Aksa ve Gazze’ye atağında, Katolik Biden’ı sıkıntı durumda bırakmak isteyen Yahudi Siyonizmi ile birlikte hareket eden Siyonist ABD Evanjeliklerinin de rolü olabilir.

Bütün bunlara aslında “Hristiyan terörizmi” ve “Yahudi terörizmi” demek tepkisel bir tutum üzere görünse de, her iki akında da bu sözleri ziyadesiyle hak edecek karakteristik ögeler var. Yeni Zelanda teröristinin “Tapınak Şövalyeleri” üyesi ya da radikal Siyonist bir Evanjelik-Protestan olduğu biliniyor. Ayrıyeten Yeni Zelanda terör aksiyonunun beyaz ırkçılığa dayalı bir Hristiyan terörizmi/radikalizmi olduğu da açık. Bu meyanda, ayrıyeten Mescid-i Aksa saldırısını da “Yahudi terörizmi” biçiminde nitelemek gerekir. Ancak bu telaffuzun “post-oryantalist global bir tuzak” olduğu da düşünülmelidir. Çünkü terörü/şiddeti dinlere nispet etmenin yanlışlığı ortada. Münasebetiyle bunun Müslümanlar ile bütün Musevileri ve Hristiyanları karşı karşıya getirmeyi amaçlayan teo-politik zihniyete hizmet edeceğini düşünüyorum. Hakikaten -bu üzere durumlar için bir manivela olarak kullanılan- DEAŞ’ın bütün dünyadaki sinagoglara ve kiliselere atak davetleri tam da bu tuzağa işaret ediyordu.

Bu tuzağa düşmemek, Müslümanlar tarafından yapılan en küçük hareketleri bile “İslami terör” olarak isimlendiren Batılı karar vericilerin ve medyanın yaptığını yapmamak gerekiyor. Ancak bununla birlikte, Soğuk Savaş sonrasında devrin NATO Genel Sekreteri Willy Claes’in “Batı’nın yeni düşmanının İslâm’dır” mealindeki açıklamasını ve ABD Lideri G. W. Bush’un 11 Eylül saldırısının çabucak sonrasında “(İslâmî) terörizme karşı Haçlı savaşı” yaptıklarını söylemesini de göz önüne alarak, Yeni Zelanda cami saldırısının bir “Haçlı terörü” yahut beyaz ırkçı, öjenik-Siyonist, Evanjelik bir terör hareketi, İsrail’in Mescid-i Aksa’ya saldırısının da ırkçı apartheid yanlısı Siyonist terör hareketi olduğunu söylemek gerekir.

– İSRAİL TEO-POLİTİK AKLININ ARDINDAKİ İSRAİL-YAHUDİ ORYANTALİZMİ

Öte yandan İsrail ve Yahudi oryantalizmini anlamadan Kudüs, Mescid-i Aksa yahut İsrail’in İslam’a-Müslümanlara yönelik teo-politik taarruzlarını anlamak da kolay değil. Dünya bilim tarihinde birçok dâhiler yetiştiren Musevilerin bugün ulus-devlet halinde yaşadıkları İsrail, din temelli bir devlettir ve devlet organları kesin planda Yahudiliğe hizmet hedefiyle oluşturulmuştur. Gerek üniversiteler gerekse üniversite dışındaki kurumlardaki pek çok araştırmacı ve akademisyen bu dine hizmeti önceler. Münasebetiyle İsrail’deki şarkiyat çalışmaları da genelde Yahudi dinine hizmet doğrultusunda şekillenmiştir. Bu çalışmalar Almanya başta olmak üzere Avrupa’dan aktarılan bir geleneğin devamı olma özelliği taşır. Batı üniversitelerindeki Yahudi asıllı bilim insanlarının İslam araştırmalarına yönelik alakalarının temelinde, klasik şarkiyatçılık maksatlarının ötesinde, İslam kültüründe gelişen kendi kaynaklarını tanıma amacı de yadsınamaz bir gerçektir.

1. yüzyılda bu anlayışın yönlendirdiği İslam araştırmalarının birinci meyvesi “İslam’ın Yahudi kökeni” teorisinin mimarlarından ve Almanya’da reformist Yahudiliğin öncüsü olarak gösterilen Abraham Geiger’dır. Onu izleyenler ise Ignaz Goldziher, C. C. Torrey, Shelomo Dov Goitein ve Kudüs’teki Hebrew Üniversitesi Şarkiyat Enstitüsü’nün kurucusu ve birinci yöneticisi olan Joseph Horovitz’dir. İsrail’e Avrupa’dan ve bilhassa Almanya’dan aktarılan İslam araştırmaları geleneği, temelde “İslam’ın Yahudi kökeni” teorisinin öncüleri olan bu şarkiyatçıların bakış açılarına nazaran şekillenmiştir. Yeni jenerasyondaki öncüler olarak Hava Lazarus-Yafeh, M. J. Kister ve onların talebeleri Uri Rubin, Michael Lecker, Moshe Gil üzere, çalışmalarını daha fazla İslam’ın klasik devrine hasretmiş olan şarkiyatçılar gösterilebilir. Bunlar ortasında çağdaş devirde İsrail’de oryantalist araştırmaların öncüsü olarak kabul gören M. J. Kister’in, özellikle hadis ve siret-tarih alanındaki yüze yakın çalışmasıyla, bugün İsrail’de İslam’ın birinci periyoduna dair araştırmalarıyla bilinen birçok şarkiyatçının yetişmesinde hissesi bulunuyor.

Bugün bu araştırmalar çok daha sofistike olarak istihbarat üniteleri ve devlet merkezli teo-politik/teo-stratejik ve Siyonist maksatlarla de yürütülüyor. Bu meyanda, ayrıyeten belirtilmelidir ki Türkiye’de uzun yıllardır kurulması tartışmalı olan bir “İslam üniversitesi” dar kapsamlı olarak İsrail’de halihazırda bulunmaktadır. Münasebetiyle İsrail İslamiyet ve Müslümanlarla ilgili değerli bilgi birikimine ve projeksiyonlara sahip. Bu bilgi birikimine dayanan, İslamiyet’e-Müslümanlara yönelik teo-politik stratejilerini de adım adım uygulamakta.

Bütün bunlara karşın sonuçta şunu söz edelim ki Kudüs “mahşer yeridir” ve Müslümanları birleştirme işlevi vardır. Ümmetin farklı renkleri Kudüs’te birleşir. Ancak İslam coğrafyasının değerli devletlerinin baskı altına alındığı da bir gerçektir. İsrail ile “düşman kardeşliği” üzere bir durumda olan İran yeni ABD idaresiyle nükleer mutabakat ve blokajın kaldırılmasıyla, Birleşik Arap Emirlikleri ve Bahreyn İbrahim Muahedesiyle, Mısır da ekonomi-politik ile baskılanmaktadır. Bu durumda geriye (Talmud’da “Kuzeyin aslanları sizi parçalayacak” diye geçen) İslam coğrafyasının en merkezi-mihver devletlerinden olan Türkiye kalıyor. Türkiye Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan İsrail’in son hücumlarıyla ilgili daha birinci andan itibaren ağır bir diplomasi trafiği yürüttü ve yürütmeye devam ediyor. Gerçekten Noam Chomsky de “İsrail’e karşı güçlü hal alan ve Filistinlilere yapılan haksızlığa karşı açıkça konuşan tek ülke Türkiye’dir” açıklamasıyla bunu söz etmiştir.

Bu sebepledir ki gerek Yeni Zelanda saldırısı gerekse İsrail’in Mescid-i Aksa saldırısı sonrasındaki duruşu sebebiyle, ortak gaye olarak Türkiye ve Erdoğan öne çıkmıştır. Bu prestijle Orta çağlardan bu yana “ötekine” ve bilhassa de Müslümanlara karşı devam eden öjenik bakışın günümüzde Batı’da yabancı düşmanlığı, İslamofobi, ırkçılık-antisemitizm, Türkofobi-Erdoğanfobi halini alarak adeta matruşka bebekleri üzere iç içe geçtiğini söyleyebiliriz.

Tahminen birkaç gün sonra bitecek olan İsrail akınlarına yönelik, artık kınamanın ötesinde yeni bir stratejiye muhtaçlık olduğu izahtan varestedir. İki milyara yakın nüfusa sahip Müslüman coğrafyanın nüfuslarını nüfuza çevirme stratejilerine, İslam ülkeleri olarak tesirli bir “Kudüs kriterleri” ya da “Kudüs Deklarasyonuna” gereksinim vardır. Hatırlanacağı üzere, İslam İşbirliği Teşkilatı Mescid-i Aksa’nın 1969’da “Church of God” isimli tarikat mensubu Hristiyan bir Siyonist-entegrist olan Michael Dennis Rohan tarafından kundaklanması üzerine kurulmuştu. O denli anlaşılıyor ki Kudüs o periyot nasıl ümmeti birleştirdiyse, bugünün bölünmüş İslâm dünyasını da birleştirme potansiyelini hâlâ koruyor.

Hz. İsa Kudüs’teki dağ vaazında havarîlere “Siz dünyanın tuzu ve ışığısınız” demişti. Emsal bir kelamı Hz. Peygamber de sahabeler için söylemişti. Şu hâlde birinci kıble ve etrafı mübarek kılınan Mescid-i Aksa Müslümanlar için tuz ve ışık üzeredir. Şayet Siyonist ellere geçerse ümmet “tuz-ışık” olma vasfını kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya kalır.

[Çalışmalarını hadis, Yahudi ve Hıristiyan kültürü münasebeti, din ve kültürlerarası etkileşim, oryantalizm-oksidentalizm, teo-politik, İslam zıtlığı (kültürel ırkçılık) ve Avrupa’da-Batı’da İslam ve Müslümanlar bahislerinde ağırlaştıran Prof. Dr. Özcan Hıdır İstanbul Sabahattin Zaim Üniversitesi öğretim üyesidir]