İstanbul’da koronavirüse yakalanan anne, tam bir yıldır pişmanlık yaşıyor

Geçtiğimiz yıl Mart ayında koronavirüse yakalanan ve 7 aylık gebe olan Nilüfer Gündüz (35), ivedilikle sezaryene alındı.

Anne Gündüz, 1.5 kilogram Asel isimli kız bebeğinin kuvöze alınmasıyla, 45 gün kucağına alamadı.

Hala bebeğine karşı vicdan azabı duyan anne, keşke o vakitler kurallara daha çok dikkat etseydim sözlerini kullandı.

”BİR YILDIR KIZIMI PARKA GÖTÜREBİLECEĞİM GÜNLERİN HASRETİNİ ÇEKİYORUM”

Tam 45 gün sonra bebeğini kucağına alabilen mucize anne, “Keşke o vakit kurallara çok daha dikkat etseydim de bunları yaşamasaydık. Her gün o minik ellerine bakarken iğne izlerini hatırlıyorum ve ona karşı pişmanlık yaşıyorum. Kısıtlamalara karşın insanlardaki bu rahatlığı anlamam hakikaten mümkün değil. Bir yıldır kızımı parka götürebileceğim günlerin hasretini çekiyorum” dedi.

GEBELİK ZEHİRLENMESİ NEDENİYLE SEZARYENE ALINDI

Gündüz, geçtiğimiz yıl Mart ayında çok istediği kız bebeğine 7 aylık gebeyken meskende kötüleşti. Eşi Mehmet Gündüz (41) tarafından 28 Mart gecesi Sancaktepe Şehit Prof. Dr. İlhan Varank Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne götürüldü.

Tansiyonu bir türlü düşürülemeyen genç bayan, “gebelik zehirlenmesi” nedeniyle hayati risk taşıdığı için, apar topar sezaryene alındı. Ameliyat öncesi alınan PCR testinin müspet olduğu anlaşılınca da bebeğini kucağına alıp, koklayamadan izolasyon altında tedaviye alındı.

ÖTEKİ BİR HASTANEDE GÖZÜNÜ AÇTI, “ÖLDÜM” SANDI

1,5 kilogram dünyaya gelen Amine Asel ise prematüre olduğu için yeni doğan ağır bakımda kuvöze alındı. Nilüfer Gündüz’ün durumu, tedaviye karşın 2 hafta sonra berbatlaştı. Ağır bakıma alınacağı sırada kalbi duran genç anne, 10 dakikalık kalp masajıyla hayata döndürüldü. Kalp-akciğer makinesine (ECMO) bağlanması gereken Gündüz, Marmara Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne sevk edildi. Tabiplerin ailesine ”her an her şeye hazırlıklı olun” dendi.

Nilüfer Gündüz, teneffüs aygıtına bağlı halde uyandığında öldüğünü zannetti. Çocukları için asla pes etmeyen Gündüz, 28 gün sonra hastalığı yenerek taburcu oldu. Minik Asel’ine kavuşmak için ise, evinde iki hafta daha geçirmek zorunda kaldı. Anne, bebeğine 45 gün sonra, 12 Mayıs 2020’de kavuşabildi.

“HALA ONA KARŞI VİCDAN AZABI DUYUYORUM”

Artık kabus üzere geçen günlerin izlerini silmeye  çalışan anne, “Hala kızıma karşı vicdan azabı duyuyorum. Keşke çok daha fazla dikkat etseydim de bu virüsü kapmasaydım. Sezaryen oldum, bebeğimden günlerce başka kaldım. Onun sıhhatinden daima kaygı ettim zira prematüre doğmuştu. Ben bir ay hastanede yattım, o 45 gün. Şu an 13 aylık ancak ben kızma kavuşalı şimdi 1 yıl oldu. Salgının çok başında olmama karşın keşke daha şuurlu olsaydım, hala her gün çocuğun ellerinin üzerinde iğne izleri görüyorum güya, her gün hatırlıyorum, onun pişmanlığını yaşıyorum. Keşke kendimi biraz daha korusaydım da ne ona, ne de etrafımdaki insanlara bu acıları yalatmasaydım. Keşke kızımı da doğar doğmaz kucağıma alabilseydim” dedi.

“BİR YILDIR AĞRILARIM VE NEFES DARLIĞIM GEÇMEDİ”

Ailesinin kendilerini mucize gibi gördüğünü anlatan Gündüz, “Kardeşlerim, annem babam, çocuklarımın bize bakarken hala gözleri doluyor. Siz nereden döndünüz, şu anda görebilmek bir mucize diye. Bu kadar güç süreçlerden geçtikten sonra izole yaşıyorsunuz. Bir yıldır neredeyse kimseyle görüşmedik. Ciğerlerimde hastalığın izlerini taşıyorum hala. Nefes darlığım devam ediyor. Yüksek tansiyonum kalıcı oldu. Gebelik zehirlenmesinde olağanda doğumdan sonra düzelirmiş lakin benimki geçmedi. İlaç kullanamıyorum emzirme devrinde olduğum için. Hayatımdaki her şey değişti. Sırt ve kas ağrılarım hala devam ediyor. Kollarımdaki güçsüzlük nedeniyle birinci aylarda 2 kiloluk bebeği taşıyamadım. Ağabeyi yeri geldi altını değiştirdi, uyuttu, gezdirdi. Hala uzun müddet kucağıma alamıyorum kızımı” diye konuştu.

“BUNCA KAYBA KARŞIN İNSANLARDAKİ BU RAHATLIĞI ANLAMIYORUM”

Nilüfer Gündüz, kurallara uymadan her şey olağanmış üzere davrananlara da reaksiyon göstererek, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Bu kısıtlamalara karşın, bu denli kayba karşın insanların hala her şey çok olağanmış davranmasına, bu rahatlığına mana veremiyorum. Tahminen sana bir tesiri olmuyor lakin senin taşıyacağın virüs, bir anneyi babayı, birinin evladını etkiliyor, kayıplara sebebiyet verebiliyor. Ben bir yıldır kızımı parka götürebileceğim günlerin hasretiyle yaşıyorum. Parklardan korkuyorum hastalık bulaşacak diye. Çok istiyorum onun salıncakta sallanmasını, oyuncaklara heyecanla koşmasını. Aşı sırası geldiğinde hiç tereddüt etmeden aşı da olacağını söyleyen Gündüz, “Çünkü gözümle gördüğüm tesirleri var etrafımızda. Mesela çok yakın bir akrabamızın babası 90 yaşında, aşı oldu çok rahat atlattı. Oğlu ona bakarken Kovit’e yakalandı, ondan çok daha ağır geçirdi. Ağrıları, ezaları çok daha fazla oldu. Bunları gözümüzle gördükten sonra aşımı olmamam mümkün değil” dedi.