Jaws’tan önce o vardı… İnsanlar köpekbalığından neden korkuyor? 12 gün süren dehşet…

Dünyanın dört bir yanı sıcaklarla kavrulurken bir kesim olsun serinlemek isteyenler deniz, göl, havuz, akarsu demeden kendini sulara atıyor.

ABD’nin New York eyaletine bağlı Long Island’ın en tanınan plajlarından biri olan Robert Moses da geçtiğimiz hafta sonunu tıklım tıklım insan kalabalığıyla geçirdi. Lakin kıyı ne kadar doluysa, Atlas Okyanusu’nun serin sularına girenlerin sayısı da o kadar azdı.

Denize girmeye yürek edenler suyun dizlerini geçmemesine dikkat etti, anneler babalar çocuklarını fazla açılmamaları istikametinde sıkı sıkı tembihledi. Kıyı güvenlik tekneleri, helikopterler, insansız hava araçları kıyı boyunca bir aşağı bir üst devriye gezerken yüksek sandalyelerini bir an bile terk etmeyen cankurtaranlar ağızlarında düdükleriyle en ufak bir tehlike anında müdahale etmeye hazırdı.

Bütün bu kaygının ve tedbirlerin tek bir sebebi vardı: Köpekbalıkları!

Long Island’da yazın başından beri çeşitli noktalarda görülen köpekbalıkları ve yaşanan birkaç hafif yaralanma olayı, New Yorkluların yazın bu en sıcak günlerini dahi suya girmeden geçirmesine yetti.

30 yıldır cankurtaranlık yapan Orlando Diaz, Guardian gazetesine yaptığı açıklamada, “Köpekbalığını uzaktan görsek bile herkesi sudan çıkarmamız lazım” dedi.

Meslektaşlarının bu yıl yalnızca Robert Moses Plajı’nda 10 sefer köpekbalığı gördüğünü de kelamlarına ekleyen Diaz, “Balinalar görüyoruz, yunuslar görüyoruz, bazen iğneli vatozlar görüyoruz. Fakat köpekbalığı görmek en berbatı zira bu durum insanların plaj keyfine pürüz oluyor” diye konuştu.

Bununla birlikte Diaz, okyanusun bu canlıların konutu olduğuna da dikkat çekerek, “Onlar okyanusa ilişkin, biz değiliz” tabirlerini kullandı.

Doğrusunu söylemek gerekirse, geçtiğimiz hafta sonu Long Island’da yaşanan bu köpekbalığı korkusu ne birinci ne de son. 

Peki bunun nasıl başladığını biliyor musunuz?

Bu soruya yanıt vermek için neredeyse bir asır geriye 1916 yılına gitmek ve 1-12 Temmuz tarihleri ortasında yaşanan vahim olayları hatırlamak gerekiyor.

Washington Post’un aktardığına nazaran, kelam konusu 12 günde yaşanan köpekbalığı akınları 5 kişinin vefatına ya da sakat kalmasına neden oldu. Kısa müddet içinde ABD’nin Doğu Yakası’nı uzunluktan boya saran köpekbalığı dehşeti, devrin liderinin müdahalesiyle bir asırdır devam eden bir savaşa dönüştü.

1 Temmuz günü hava yeniden çok sıcaktı.

Aslen Philadelphialı olan 25 yaşındaki borsacı Charles Vansant, New Jersey’nin Beach Haven kasabasındaki tatilinin birinci gününü biraz yüzüp serinleyerek geçirmeye karar vermişti. Plaja adım atarken başına geleceklerden habersizdi.

Sahilden bakanların neredeyse hiçbiri, açıkta yüzmekte olan Vansant’in panik içinde çırpındığını fark etmemişti. Fark edenler ise genç adamın birlikte yüzdüğü köpeğini yanına çağırmakta olduğunu sanıyordu. Ancak gerçek cankurtaranların Vansant’i vücudunu kıyıya taşımasının akabinde anlaşıldı. Vansant, ortalarında anne ve babasının da bulunduğu kalabalığın gözleri önünde kan kaybından öldü.

New Jerseyli hekim ve “Twelve Days of Terror” (12 Günlük Dehşet) isimli kitabın müellifi Richard Fernicola, Washington Post’a yaptığı açıklamada yaşananları “köpekbalığı hücumlarının Titanik’iydi” diye özetledi.

Jersey Kıyısı’na dehşeti yaşatan köpekbalığına halk ortasında Matawan İnsan Yiyeni ismi verildi. Tipi hâlâ kesin olmayan balığın büyük beyaz köpekbalığı olduğu varsayım ediliyor.

Jersey Kıyısı’na dehşeti yaşatan köpekbalığına halk ortasında Matawan İnsan Yiyeni ismi verildi. Çeşidi hâlâ kesin olmayan balığın büyük beyaz köpekbalığı olduğu iddia ediliyor.

Vansant’in vefatının üzerinden 1 hafta geçmeden ikinci vefat haberi geldi. Charles Bruder isimli bir otel çalışanı, arkadaşlarıyla birlikte yakınlardaki Spring Lake’te yüzerken köpekbalığının kurbanı oldu.

Bir şeyler çığlıklar içindeki Bruder’i suyun altına çekmeye çalışıyordu. Plajdaki öteki bireylerin yardım çağırmasıyla iki cankurtaran Bruder’i kurtarmaya gitse de çok geç kalındı. Bruder sudan çıkarılıp cankurtaranların teknesine bindirildiğinde, iki bacağının da dizden aşağı kopmuştu. Bruder birkaç dakika içinde can verdi.

YETKİLİLER İKAZLARA KULAK ASMAYINCA…

Ve 12 Temmuz… Yaşanan ölümlere rağmen, kıyıdan 17 kilometre içeride kalan Matawan kasabasında hayat her vakit olduğu üzere devam ediyordu. Biyologlar birinci iki saldırıyı tesadüf ilan etmişti. Üstelik bölgede köpekbalığı görülmesi neredeyse imkânsız kabul ediliyordu. Bu nedenle balıkçı teknesi kaptanı Thomas Cottrell’in kasabanın içinden geçen Matawan Deresi üzerine heyeti köprünün altında yüzen bir karaltı görüp verdiği alarm, mahallî emniyet müdürü tarafından ciddiye alınmadı.

Bunun üzerine sonlanan Cotrell, kasabanın sokaklarında koşturup karşısına çıkan herkesi “Suya girmeyin” diye uyarmaya başladı. Lakin ne yazık ki yolu, yakınlardaki bir sepet fabrikasında çalışan ve öğlenden sonraki müsaadelerini yüzerek pahalandırmak isteyen bir küme genç adamla kesişmemişti.

O gençlerden biri şimdi 11 yaşındaki çırak Lester Stillwell’di. Suya atlayan Stillwell, arkadaşlarına “Hey millet, bakın suyun üzerinde nasıl duruyorum!” dedikten saniyeler sonra arkadaşları alttan yaklaşan karaltıyı fark etti. Stillwell sudan çıkmaya fırsat bile bulamadan aşağı çekildi. Ardında kanla kırmızıya boyanmış köpüklü sular kaldı.

Stillwell’in arkadaşları giysilerini bile giymeden apar topar kasabaya koştu. Fernicola’nın dediğine nazaran, “Köpekbalığı! Köpekbalığı! Bir köpekbalığı Lester’ı kaptı!” diye bağırıyorlardı.

Temmuz 2016’da Matawan Deresi kıyısında Stillwell ve Fisher için bir anma programı düzenlendi

KÖPEKBALIĞIYLA ÇOK GAYRET ETTİ FAKAT OLMADI

Hemen bir küme genç dereye indi, sığ sularda dikkatle yüzerek Stillwell’den bir işaret aramaya başladı. Onlardan bir tanesi uzun uzunluğuyla tanınan terzi Stanley Fisher’dı. Fisher öteki gençlerden biraz daha derinlerde arıyordu Stillwell’i.

Çocuğun anne babasının da gözleri önünde Fisher, son bir sefer daha suya daldı, uzun müddet tabanda kaldı. Birtakım görgü şahitleri nihayet çıktığında ellerinde Stillwell’in parçalanmış cesedini tuttuğunu söyledi. Kimilerine nazaran ise Fisher tabandan eli boş dönmüştü. Lakin bir dakika sonra olacaklar konusunda herkes hemfikirdi.

Bir kasaba dolusu insan, çamurlu tabanda ayağa kalkmakta zorlanan Fisher’ın sağdan gelen bir darbeyle devrildiğini gördü. Dev köpekbalığı Fisher’ı tabana çekiyor, sağa sola savuruyordu.

Atletik bir adam olan Fisher kolay pes edecek üzere değildi. Yumrukları ve tekmeleriyle kendini köpekbalığından kurtarmaya çalışıyordu. Kanlı sularda bir çaba yaşanıyordu. Fakat köpekbalığı da pes etmiyordu. Lakin ve lakin tekneyle yaklaşanların başına kürekle vurmasının akabinde bıraktı Fisher’ı.

Genç adamı sudan çıkardıklarında sağ kalçasından geriye neredeyse hiçbir şey kalmamıştı. 

İKİ SAAT İÇİNDE ÜÇÜNCÜ SALDIRI

Fisher iki saat kadar sonra hayatını yitirdi. O öldüğü sıralarda köpekbalığı kendisine yeni bir kurban bulmuştu bile… New York City’den Matawan’a konuk olarak gelen 12 yaşındaki Joseph Dunn, birkaç kilometre içeride yaşanan cehennemden habersiz, derede yüzüyordu.

Bir anda bacağına tırmık üzere bir şeyin battığını ve sıkı sıkıya kavradığını hissetti. Ağabeyi ve arkadaşı Dunn’ı kollarından tutup iskeleye çekmeye çalışırken köpekbalığı da aşağıdan çekiyordu. Nihayet balığın çenesi gevşedi ve Dunn’ı sudan çıkarmayı başardılar.

Bacağı paramparça olmuştu fakat öbür hücuma uğrayanların tersine hayatta kalacaktı.

ZIPKINLAR, DİNAMİTLER, ÇİTLER…

Saldırılar ülke genelinde büyük bir infiale neden oldu. Köpekbalığı paniği Doğu kıyılarını baştan sona sardı. Köpekbalıklarını yakalayanlara para mükafatları vadedildi. Deniz kıyısı olan kasabaların belediye liderleri sulara çitler ve ağlar yerleştirtti. Cankurtaranlar, tüfeklerle, zıpkınlarla, ucuna meyyit kuzular takılmış uzun oltalarla silahlandırıldı.

Geçmişte New Jersey Valiliği yapmış olan periyodun ABD Lideri Woodrow Wilson, yaz aylarında yapılacak seçimlerde ikinci devir için aday olacaktı. Bunun da tesiriyle kabineyi hemen toplayan Wilson, “canavarları avlamak” için bir Kıyı Güvenlik grubu görevlendirilmesini istedi.

Washington Post gazetesinin 15 Temmuz 1916 tarihli manşeti “Birleşik Devletler Köpekbalıklarına Savaş Açtı” diyordu. Sonraki günkü gazetede ise “İnsan Yiyen Sürüleri Long Island Halicinde Görüldü” haberi yer alıyordu. Lakin Potomac Irmağı’nda köpekbalığı bulunmadığı ayrıntısıyla Washingtonlıların içine biraz olsun su serpilmişti.

New Jersey’de avcılar Matawan etrafındaki sulara döşedikleri dinamitlerle en kısa müddette en fazla hasarı verme peşindeydi.

Fernicola, “Mümkün olduğunca çok köpekbalığı öldürmek istiyorlardı lakin kısa müddet içinde bunun beyhude olduğunu anladılar” dedi.

HANGİ TIBBIN SALDIRDIĞI KESİN DEĞİL

O periyotta birçok köpekbalığı yakalandı. Araştırmacılar bugün hala taarruzlardan sorumlu cinsin hangisi olduğu üzerinde uzlaşabilmiş değil, fakat Matawan’daki ölümlerden iki gün sonra genç bir büyük beyaz köpekbalığı karnında 8 kilogram kadar insan etiyle yakalandı.

Roy Scheider’ın canlandırdığı Brody, Jaws’a karşı

VE JAWS…

Sıcaklardan bunalanların sulara dönmesi birkaç haftayı aldı. Akabinde 1917’de ABD’nin Birinci Dünya Savaşı’na dahil olmasıyla köpekbalığı paniği yerini öbür telaşlara bıraktı.

Köpekbalığı akınları az görülmekle birlikte, virüs Amerikalıların kanına çoktan girmişti. İkinci Dünya Savaşı sırasında Pasifik Okyanusu’nda köpekbalıklarına yem olanların vahim kıssaları, paniği canlandırdı.

Ardından 1974 yılında Peter Benchley’nin New England’da bir tatil köyüne dehşeti yaşatan köpekbalığını anlattığı ünlü romanı “Jaws” (Denizin Dişleri) geldi. Sonraki yıl Steven Spielberg tarafından sinemaya uyarlanan “Jaws” sayesinde ABD’liler (ve dünyanın geri kalanı) için köpekbalıkları, denizlerdeki tehlikelerin bir numaralı sembolü haline geldi.