Lukaku’nun yoksulluktan zirveye çıktığı hayat hikayesi!

Eski bir profesyonel futbolcunun oğlu olarak Romelu Lukaku, çocukken sütü bile suyla karıştırarak içmek zorunda kaldığını ve kablolu televizyonları olmadığı için futbol maçlarını izleyemediği tabir etti.

Romelu Lukaku’nun “The Players Trıbune” mecmuasına verdiği röportaj şöyle:

“Beş parasız olduğumuzu anladığım anı tam olarak hatırlıyorum. Annemin yüzündeki ifadeyi hala unutamıyorum. Altı yaşındaydım ve okul molası sırasında öğlen yemeği için meskene geldim. Annemin menüsünde her gün birebir şey vardı: “Ekmek ve süt.”

“Çocukken aklından bile geçirmiyorsun. Lakin sanırım buna gücümüz yetti. Sonra bir gün konuta geldim ve mutfağa gittim. Annemi her zamanki üzere bir kutu sütle birlikte bir şeyler karıştırırken gördüm. Her şeyi sallıyordu, Neler olduğunu anlamadım.”

“Bütün hafta yetecek kadar paramız yoktu”

“Sonra öğlen yemeğimi bana getirdi ve her şey yolundaymış üzere gülümsüyordu. Süte su karıştırıyordu. Bütün hafta yetecek kadar paramız yoktu. Beş parasızdık. Yalnızca yoksul değildik. Babam profesyonel bir futbolcuydu fakat mesleğinin sonundaydı ve paranın tamamı gitmişti”

“Ocakta çaydanlıkta su ısıtırdı”

“İlk giden şey de kablolu TV oldu. Gece meskene gelirdim ve ışıklar kapanırdı. Bir seferde iki, üç hafta elektrik yok. O vakit banyo yapmak isterdim lakin sıcak su olmazdı. Annem ocakta çaydanlıkta su ısıtırdı duşta başımın üstüne ılık suyu bir fincanla sıçratırdım. Hatta annemin sokağın aşağısındaki fırın

dan ödünç ekmek aldığı vakitler oldu. Uğraş ettiğimizi biliyordum. Lakin suyla sütü karıştırdığında, bittiğini anladım. Bu bizim hayatımızdı.”

“Annemi ağlarken bulurdum”

“Ama yemin ederim ki o gün kendime bir kelam verdim. Güya biri parmaklarını şıklattı ve beni uyandırdı. Tam olarak ne yapmam gerektiğini biliyordum. Kardeşim ve annemle karanlıkta söylediğimiz duaları ve inancımızı, hatırladım. Kendime verdiğim kelamı bir müddet içimde tuttum. Birtakım günler okuldan konuta gelir ve annemi ağlarken bulurdum. Sonunda ona bir gün dedim ki, “Anne, bu değişecek. Göreceksin. Anderlecht için futbol oynayacağım ve bu yakında olacak. Güzel olacağız. Artık endişelenmenize gerek yok.

“Her vuruşumda topun kapağını koparmaya çalışırdım”

“Babama “Ne vakit profesyonel futbol oynamaya başlayabilirim?” Diye sordum. “On altı dedi” “Tamam, on altı o zaman” dedim. Size bir şey söyleyeyim, Oynadığım her maç Finaldi. Parkta oynadığım vakit finaldi. Anaokulunda mola sırasında oynadığımda, Finaldi. Katiyetle ciddiyim. Her vuruşumda topun kapağını koparmaya çalışırdım. Tam güç. R1’e basmadım zira FIFA’ya sahip değildim. Playstation’ım yoktu. Büyümeye başladığımda, kimi öğretmenler ve ebeveynler beni gerilime sokmuştu.”

“Yetişkinlerden biri “Hey, kaç yaşındasın?” Dediğini birinci duyduğum anı asla unutmayacağım. Hangi yılda doğdun?” 11 yaşındayken Lierse genç kadrosunda oynarken ve başka kadronun ebeveynlerinden biri alana çıkmamı engellemeye çalıştı. “Bu çocuk kaç yaşında? Kimliği nerede? O nereli? Nereliyim diye düşündüm. Antwerp’te doğdum. Belçikalıyım. Babam orada değildi, zira deplasman maçlarıma gelecek arabası yoktu. Yapayalnızdım ve kendimi savunmam gerekiyordu. Gittim ve kimliğimi aldım. Belçika tarihinin en âlâ futbolcusu olmak istedim. Gayem buydu.”

“Bir çok şey yüzünden çok öfkeyle oynadım”

“İyi değil. Kusursuz değil. En düzgünü. Bir çok şey yüzünden çok öfkeyle oynadım. Konutumuzda dolaşan fareler yüzünden… Şampiyonlar Ligi’ni izleyemediğim için… Ebeveynlerin bana nasıl baktığını gördüğüm için. 12 yaşımdayken 34 maçta 76 gol attım. Hepsini babamın ayakkabılarıyla yaptım”

“Bir gün dedemi aradım. Hayatımdaki en kıymetli insanlardan biriydi. Annem ve babamın geldiği Kongo ile olan bağlantımdı. Ona telefonda “Evet, 76 gol attım ve ligi kazandık. Büyük gruplar beni fark ediyor.” Ve çoklukla, her vakit futbolumu duymak isterdi. Ancak bu sefer garipti” Bana; ‘Evet, Rom.bu mükemmel. Lakin bana bir yeterlilik yapar mısın?’ ‘Evet, nedir büyükbaba?’ Diye sordum. ‘Kızıma bakabilir misin lütfen?’. ‘Bana kelam verebilir misin? Kızıma göz kulak ol. Benim için ona göz kulak ol, tamam mı?’ ‘Evet, büyükbaba. Anladım. Sana kelam veriyorum.’ dedim”

“O konuşmadan sonra başım çok karışmıştı ne olduğu anlayamamıştım. Beş gün sonra vefat etti. Ve sonra sahiden ne demek istediğini anladım. Düşünmek beni çok üzüyor, keşke Anderlecht için oynadığımı görmek için dört yıl daha yaşayabilseydi. Sözümü tuttuğumu görmek için”

“İlk paramla çabucak FIFA oyunu ve bir kablolu tv satın almıştım”

“Anneme 16’da başaracağımı söylemiştim 11 gün geciktim. 24 Mayıs 2009. Playoff finali. Anderlecht’le Standard Liege’e karşı. Anderlecht ile profesyonel mukavelemi 13 Mayıs doğum günümde imzaladım. Birinci paramla çabucak yeni bir FIFA oyunu ve bir kablolu tv paketi satın almıştım.”

“İşler yeterli gittiğinde Belçikalı makus gittiğinde…”

“İşler âlâ gittiğinde, gazeteler bana Belçikalı forvet Romelu Lukaku diyorlardı. Makûs gittiğinde de bana Kongo asıllı Belçikalı golcü Romelu Lukaku diyorlardı. Oynama halimden hoşlanmıyorsanız, sorun değil. Lakin ben burada doğdum. Antwerp, Liege ve Brüksel’de büyüdüm.”

“Anderlecht için oynamayı hayal ettim. Vincent Kompany olmayı hayal ettim. Fransızca olarak bir cümleye başlayıp Felemenkçe bitireceğim ve geldiğim yere bağlı kalarak biraz İspanyolca, Portekizce yahut Lingala konuşacağım diye hayal ettim. Ben Belçikalıyım. Kendi ülkemdeki kimi insanların neden başarısız olduğumu görmek istediklerini bilmiyorum. Hakikaten bilmiyorum. Chelsea’ye gittiğimde ve oynamadığımda bana güldüklerini duydum. West Brom’a kiralık gönderildiğimde bana güldüklerini duydum.”

““Ama mükemmel. Bu beşerler mısır gevreğimize su döktüğümüzde yanımda değildi. Hiçbir şeyim yokken yanımda olmayanlar, beni hakikaten anlayamazlar. Çocukken 10 yıl Şampiyonlar Ligi izleyemedim. Okulda bütün çocuklar final hakkında konuşurken ve ne olduğu hakkında fikrim olmazdı.”

“Ayağımda delikler olurdu”

“Neden bahsettiklerini biliyormuş üzere davranmak zorunda kaldım. 2002 yazında Ronaldo Fenomeno’yu Dünya Kupası Finalinde izlerken ayakkabılarımda delikler olduğunu hatırlıyorum. Büyük delikler. On iki yıl sonra Dünya Kupası’nda oynadım.”

“Sadece hakikaten büyükbabamın bunlara şahit olmasını isterdim. Premier Lig’den bahsetmiyorum. Manchester United değil. Şampiyonlar Ligi değil. Dünya Kupaları değil. Demek istediğim bu değil. Keşke büyükbabam şu an sahip olduğumuz hayatı görebilseydi. Keşke onunla bir sefer daha telefonla görüşebilseydim ve ona haber verebilseydim… “Sana söylemiştim. Kızınız düzgün. Dairede daha fazla fare yok. Artık yerde uyumak yok. Artık gerilim yok. Artık düzgünüz. Kimliğini denetim etmeleri gerekmiyor. artık. İsmimizi biliyorlar.”

Röportajı çevirerek Twitter hesabında paylaşan: Harun Gündüz