Çiğdem Yılmaz – Bugün, çağdaş hemşireliğin kurucusu Florence Nightingale’in doğum günü de olan ‘12 Mayıs Memleketler arası Hemşireler Günü’. Tüm …
Hal hatır grubunda yer alan 23 yaşındaki Tuğçe Baltacı’nın birinci vazife yeri Prof. Dr. Feriha Öz Acil Durum Hastanesi. Genç bayan mesleğe başladığı birinci günden beri Kovid hastalarına bakıyor. Yorucu ve yıpratıcı bir süreçte mesleğe başlayan Baltacı, “Yaklaşık 1,5 yıldır epey ağır ve tempolu bir biçimde çalışıyoruz. Ruhsal açıdan yıprandığımız çok anlar oldu. Hemşireliğe başlamadan evvel bu kadar olabileceğini düşünmemiştim. Ziyadesiyle fedakarlık isteyen bir iş yapıyoruz. Yeri geldiğinde uykunuzdan, yeri geldiğinde ise aileniz ve yakınlarınızdan fedakârlık ediyorsunuz. Misyona başladığım günden beri Kovid hastalarıyla birlikteyim, ağır ve tempolu bir kulvar. Birinci başlarda bu tempoya alışmam güç oldu. 24 saat nöbetlerimizde yorgunluktan oturup hüngür hüngür ağladığımı biliyorum. Lakin vakitle alıştım bunda işimi sevmemin de katkısı büyük. Bir hastamızın güzelleşip taburcu olması tüm yorgunluğumuzu alıyor ve o his farklı bir şey” dedi.
‘Karım öldü mü?’
Baltacı hastaları ortasında kurduğu bağlantıyla ilgili de şunları anlattı: “Normal serviste yatan çift hastam vardı. Erkek olanın durumu bayana nazaran daha berbattı ve aşikâr bir mühlet sonra erkeği ağır bakıma aldık. Erkek ağır bakıma girince bayan da makus olmaya başladı.
Kendi ortalarında birbirlerinden haber alamama korkusu yaşıyorlardı. Her ikisiyle de farklı görüştüm. İkisini de eşinin durumunun güzel olduğunu söyledim. Bunu her gün yaptım. Bayan daha sonra taburcu oldu ve meskenine gitti. Eşiyse entübe oldu. Gözlerini açtığında ise sorusu ‘Karım öldü mü?’ oldu. Pek düzgün olduğunu ve konuta gönderdiğimizi söyledik ve bayandan eşi için bir görüntü istedik, çekip gönderdi. Eşi için büyük bir moral oldu. Hastalarımız ortasında mektup olayları da çok oluyor. Çiftlerden biri serviste, başka ağır bakımdaysa birbirleriyle ortasındaki irtibatı birbirine mektup yazarak sağlıyorlar. Bu hastaların moral ve motivasyonu için değerli. Her gün hastalarımın yanına uğrayıp uygun olacaklarına dair moral ve motivasyon konuşmaları yapıyorum.”
‘En zoru başka kalmak’
Tuğçe ve İlknur hemşire dışındaki hemşireler ise serviste tedavileri devam eden hastaları her gün ziyaret edip hal ve hatırını sorup, sohbet ediyor. Onlardan biri 27 yaşındaki Nüket Güner. Güner, “Hemşirelik sevilmeden yapılamaz, hele ki bu türlü bir süreçte. Lakin tüm bunlara karşın uğraş etmek zorundayız.
Zira hastalarımızın buna gereksinimi var. Odaya gittiğimizde yalnızca ilaçlarını verip çıkmıyoruz, onların nasıl olduklarını soruyoruz, biraz sohbet ediyoruz o denli ayrılıyoruz” dedi. Tıpkı kısımdaki hemşirelerden Elvan Senem (39) ise “Bu mühlet hepimizi çok yordu, tükenmişlik sendromu yaşayan arkadaşlarımız oldu. En zoru da çocuklarımızdan başka almak. Ben uzun vakit çocuğumdan farklı kalmak zorunda kaldım ve süreçte çocuğuma ve tüm çocuklara takviye olsun diye bir çocuk kitabı yazdım. Kitap bu süreçte annelerinden farklı kalan çocuklar için yazıldı” dedi.
‘Ölümden döndüm’
Kovid servisinde tedavisi süren Nermin Semiz (46), “22 gün evvel Kovid oldum, 17 gündür de hastanedeyim. Çok güç günler geçirdim. Öleceğimi sandım, vefattan döndüm diyebilirim. Sıhhat çalışanlarımız sayesinde şu an ölmedim diye bir mucize yaşıyorum. İnanılmaz uygunlar, bir sefer olsun bile kırmadılar. Onlar bizim meleklerimiz, hepsine teşekkür ederim” dedi. Tıpkı serviste 1 aydır tedavisi devam eden İsmet Yılmaz da, “Yanımda refakatçim olmasına karşın her gün gelip durumumu sorup, sohbet edip gidiyorlar. Allah hepsinden razı olsun” sözlerini kullandı.