Salihli’den Silikon Vadisi’ne uzanan bir muvaffakiyet kıssası… Melisa’nın zaferi

Silikon Vadisi’nin son periyotta en beğenilen şirketlerinden biri olan Scale, yaklaşık 4 milyar dolara ulaşan bedeliyle göz kamaştırıyor. Ve bu şirketin süratle yükselmesinin nedenlerinden biri de yönetici takımındaki bir Türk. Şimdi 26 yaşında olan genç ve başarılı bilgisayar mühendisi Melisa Tokmak, kendi öyküsünü toplumsal medyadan paylaştı. Binlerce beğeni alan o muvaffakiyet öyküsü Salihli’de yazılmaya başladı. 1994 yılının ağustos ayında Sedat ve Ayşegül çiftinin tek çocuğu olarak dünyaya geldi Melisa. Evlatlarını kucaklarına aldıklarında ikisi de bilmiyordu ondaki potansiyeli. Kendisi her ne kadar, ‘Dahi değilim çalışkanım’ dese de genç yaşına karşın yaptıkları göz kamaştırıyor. “Eğitim ömrüme küçük bir yerde büyük imkanlarım olmadan başladım. Bütün Türk gençlerinin kendilerine güvenmelerini istiyorum” diyen Melisa muvaffakiyete ulaşmak için geçtiği güçlü yolları ve arkasında bıraktığı yılları şöyle anlatıyor:

‘DAHA DÜZGÜNÜ İÇİN UYUMAZDIM’

“Derslerim daima çok düzgündü. Daha da âlâ olana kadar uyumaz, çalışırdım. Lakin öbür aktivitelerden de geri kalmadım. Tiyatro, dans, spor üzere birçok toplumsal faaliyet içerisinde yer aldım. Altınordu İlköğretim’de okuyordum. Sonra talih bu ya Salihli’de BİLSEM açıldı. Oraya başlayınca projeler yapmaya başladım. Üzüm kurutma usulü projemle TÜBİTAK Türkiye birincisi oldum. Gebze’de yüksek potansiyelli çocuklara özel eğitim veren Türk Eğitim Vakfı İnanç Türkeş Özel Lisesi’nin (TEVİTÖL) imtihanlarına girdim ve tam burs kazandım. Lisede de fizik projemle TÜBİTAK Türkiye birincisi oldum. Sonra beni Helsinki’ye müsabakaya gönderdiler ve orada da ödül aldım. İngilizce ve Fransızca öğrendim fakat bu bana yetmiyordu. Daima daha fazlasını istiyordum.

‘KORİDORDA STANFORD’I DUYDUM’

Bir gün lisede koridorda yürürken son sınıflardan bir çocuğun Stanford dediğini duydum. Yalnızca ismi bile çok ilgimi çekmişti. O an karar verdim, araştırmaya başladım ve dedim ki ben burada okuyacağım. Birinci olarak yaz kampına gitmek için müracaat yaptım. Stanford yaz okulu beni burslu kabul etti lakin uçak biletleri çok kıymetliydi. Bu yüzden alamıyorduk ve ben çok üzüldüm. Lakin yılmadım. Bir akşam oturdum bilgisayarın başına ve aklıma gelen tüm iş beşerlerine mail atmaya başladım.

O MAİL HAYATINI DEĞİŞTİRDİ

Kendimi tanıtıcı bir mail yazdım nerede okuduğumu neler yaptığımı anlattım. Hatta sizin için staj yapayım dedim. Ücretsiz da istemedim yani. Lakin kimsenin mail adresini bilmiyordum. Aklıma gelen her kombinasyonu denedim. Yüzlerce mail attım o gece. Lakin rastgele girdiğim mail adreslerinin yüzde 99’u yanlış çıktı. Yazdıklarımın neredeyse hiçbiri gitmedi. Olmayacak herhalde dedim. Lakin sonraki gün bir baktım Türkiye’nin sayılı iş insanlarından biri, bana dönüş yapmış. İnanamadım ve çok heyecanlandım. Telefonla görüştük kendisiyle ve beni gönderdi o yaz Stanford’a. Hayatımı değiştiren evre bu oldu yani maksada bir fotoğraf koymamı sağladı.

HİNDİSTAN’DA LİSAN ÖĞRENDİ

Stanford’a gitmek için İngilizceyi çok yeterli konuşmam gerekiyordu. O yüzden yurtdışında okumak istiyordum. Üniversiteye Amerika’ya gideceğim için lisenin son iki yılını okumak için United World College (Birleşik Dünya Kolejleri) başvurusu yaptım. Yaklaşık 20 tane bu türlü okul var. Ben birinci sıraya Hindistan’ı yazdım. Her ülkeden 1-2 öğrenci seçiliyor. Ben de Hindistan’a gittim hem de tek başıma ve iki sene orada okudum.

Okulların kabul günü geldi çattı. Princeton, Dartmouth, Upenn’den kabuller aldım fakat aklım hâlâ Stanford’daydı. Stanford’a girdim. O haberi aldığım an hayatımın en hoş anıydı. Sonrasında annemin telefondaki sesini hiç unutamam.

FACEBOOK’TA İŞE BAŞLADI

Facebook’a başladığımda benim alındığım konuma tüm dünyadan yalnızca 7 kişi alınmıştı. Product manager (ürün yöneticisi) olarak başladım. Olağanda o konum için yıllarca tecrübe istiyorlar. Lakin başarılı gençleri üniversiteden mezun olunca çabucak alıyorlar. Ben de orada başladım, 2 sene çalıştım. Lakin ben kendi etkimin daha büyük olacağı bir yerde olmak istedim. O yüzden artık çalıştığım şirketten teklif alınca kabul ettim ve bir yıldır da buradayım. Geçtiğimiz sene gece gündüz çalıştık. Hatta birtakım günler, günde 20 saatten fazla çalışıyorduk. Şirketi 1 senede 3.5 kat büyüttük. Silikon Vadisi’nin en değerli machine learning (makine öğrenimi) startup’larından biri haline getirdik. Hâlâ buradayım ve şirketin bir kısmını yönetiyorum. Şimdiki gayem kendi şirketimi kurmak.”

‘BİLGİSAYARIM BİLE YOKTU’

İsteyince her şeyin başarılabileceğini belirten Tokmak, “Benim ortaokula kadar bilgisayarım bile yoktu. Bilgisayar mühendisliği çok uzaktı benim için ancak bu kısım kıymetliydi ve ben de ulaşmak için çok çalıştım. Salihli’de etrafımdaki beşerler bilmiyorlardı alışılmış Stanford’ı. Bana ‘Türkiye’den bir yer kazanamadın mı’ diye soruyorlardı. Fakat annem ve babam her vakit olduğu üzere yeniden arkamdaydı. Zorluklarla hayatlarında birinci kere Amerika’ya geldiler mezuniyetimi görmek için. Hayatımın en gururlu anıydı. İnandıktan sonra herkes çok hoş şeyler başarabilir. Evvel bunu anlamak lazım. Emek verdikten sonra Türkiye’de ve dışarıda çok fazla imkan var. Kolay değil evet çok çalışmak lazım lakin başarmak için bu kaide. Öykümü paylaşma hedefim aslında buydu. Örnek olsun ve Türkiye’deki kardeşlerimiz de bunu başarabileceğini bilsin” dedi.

BİZİ DAİMA ÇOK GURURLANDIRDI

Anne Ayşegül Tokmak: Melisa bir yaşına bile basmamıştı. Lego oyuncaklar vardı yanında. Baktım onlardan küp yapmış. Bozdum, bir defa daha birebirini yaptı. O vakit anladım bu kızda bir şeyler olduğunu. 3-4 yaşlarındaydı, bizim gazete okuduğumuzu görüp ben niçin okuyamıyorum diye kızardı. Sonra bir halde tabiatıyla okumayı söktü. 14 yaşındaydı meskenden gittiğinde. Bazen keşke bu kadar zeki olmasaydı diyorum. Bir tane kızım var zira onu çok özlüyorum. Lakin bizi daima çok gururlandırdı.

Baba Sedat Tokmak: Ben profesyonel futbolcuydum. Daha küçükken benimle idmanlara, kamplara gelirdi. Toplumsal biriydi. Daima ders çalışan bir çocuk değildi. Hayatı her istikametiyle yaşardı. Fakat çocukluğundan aşikardı bu türlü olacağı. Başarılı ol diye baskı yapmadık. Memnun olsun istedik yalnızca.