Ve Spor Toto Üstün Lig’de Trabzonspor şampiyonluğunu ilan etti. Dönem başından beri oynadığı futbolla alkış toplayan Bordo Mavililer şampiyonluk için 1 puanın yeteceği çabada Antalyaspor ile 2-2 berabere kalarak keyifli sona ulaştı.
Spor muharrirleri Trabzonspor’un şampiyonluğunu kıymetlendirdi.
CEMAL ERSEN – ÖZYAZICI’NIN “KASKETİ” ŞAMPİYON OLDU
Bu türlü bir günde maç, oyun, futbol kimin umurunda? Yıllar süren hasretin bitmesi için atılacak tek adım, kazanılacak bir puan kalmıştı. Oldu işte. Yalnızca hafta içinde nüfusu ikiye katlanan Trabzon kentinde değil, yurdun dört yanında, dünyanın pek çok ülkesinde bu anı bekliyordu bordo-mavili renklere gönül verenler.
Lakin futbol bu. İçinde her türlü aksiyon var. Hele bu türlü final maçı ise. Tansiyon, heyecan, her şey vardı. Bazen kahramanlara muhtaçlık vardır. Bu karşılaşmanın değil, dönemin kahramanı kaptan Uğurcan oldu. O denli kritik bir penaltı kurtadı ki; şampiyonluğun ilanı o sihirli dokunuş oldu.
Bir dönemin hikayesinden kelam etmiyorum. Türk futbolunda Anadolu ihtilalini gerçekleştiren Trabzonspor’un dayatılan nizama başkaldırışından, isyanından, hiç vazgeçmediği direnişinden ve 1975-76 döneminde yaktığı ateşin bugüne uzanan seyahatinden bahsediyorum.
Yeryüzünde elbette çok sayıda futbol kenti var. Fakat Trabzon çok özel ve tartışmasız en hoşlarından biri. Yediden yetmişe futbolla yatıp kalkmak kolay mı? Gitmeyen, yaşamayan, o havayı solumayan bilmez. Günlerdir büyük şölen hazırlığındaki Trabzon’da 51 bin taraftar statta, en az on katı da sokaklarda ve meydanlarda idi. Bunu Türkiye’nin bir öteki kentinde güç görürsünüz.
Şampiyonluğun mimarlarına gelince. Lider Ahmet Ağaoğlu ve idaresi batma noktasına gelmiş bir kulübü ayağa kaldırmakla kalmadı, topluluğun tükenmekte olan heyecan ve coşkusunu harekete geçirdi. Kısa vakitte büyük işler başardı. Teknik yönetici Abdullah Avcı’ya altın tepsi içinde dayanılmaz bir takım sundu. Nokta atışı transferler ile ezeli rakiplerine fark attı. Düşmanın kıskandığı, dostların ayakta alkışladığı bir Trabzonspor yarattı.
Ve Abdullah hoca. Teknik yöneticilik mesleğinin en manalı, en kıymetli ve en duygusal dönemini yaşadığını biliyorum. Uzun vakittir Trabzonspor’u takip ediyorum. Bünyesinden çıkmış o kadar çok teknik yönetici geldi, geçti ki. Hiçbiri kendini Avcı kadar kabul ettiremedi. Akıllı, nabız tutmayı bilen, irtibatı kuvvetli ve hürmet gören, futbola gönül vermiş bir çalıştırıcıdır Abdullah Avcı. Kasket jesti de döneme damga vurmuştur. Elbette grubu de o denli. Muvaffakiyet tek bir şahısa zimmetlenemez. Avcı’nın katkısı ne ise, yardımcılarının emeği de o kadar kutsaldır. Onlar görünmez kahramanlardır.
Baş aktöre gelince. Tartışmasız taraftar derim. Bu dönem en az alandaki oyuncular kadar tribünde başarılı bir performans sergilediler. Ekiplerine olan inançlarını hiç yitirmediler. Güzel günde de, makus günde de dayanışmayı bildiler. Açık söylüyorum; aidiyet hissine sahip bu kadar insan güç bir ortaya gelir. Gelirse de, Trabzon’da olur.
Şampiyonluk değil mi? O denli kolay kolay kazanılmıyor. Emek, özveri, gayret, fedakarlık gerektiriyor.
Ayrım yapmak istemiyorum fakat kimi oyuncuların hakkını vermek gerek. Birinci sıraya geminin kaptanı, Uğurcan’ı yazıyorum. Trabzonspor ruhu onunla yaşamaya devam ediyor. Uğurcan her türlü övgüyü hak ediyor. Sonra Cornelius, Hamsik, Dorukhan, Hugo, Djaniny, vakit zaman Abdülkadir Ömür, Bakasetas, Siopis, Peres, Berat… Ve diğerleri!
Horon mu dediniz? Ahmet Suat Özyazıcı’nın kasketi şampiyon oldu. Tebrikler Trabzonspor, iyi olsun.
Kararlı duracak, tepeyi isteyecek ve inanacaksın.
Bu bayrağı orada tutmak için daha fazlasını yapacaksın!
AKSAL YAVUZ – AĞLAYIN KARDEŞLERİM RENKTAŞIM, ARKADAŞIM
Trabzonspor sıkıntı günler geçirdiğinde yemeden, içmeden kesilen, gözüne uyku girmeyen, bahse bahis Trabzonspor olunca hiçbir şeyden ‘ödün’ vermeyen ‘Trabzonspor üst kimliğimizdir’ diyen renktaşım…
Trabzonspor mağlup olduğunda sevdiğini kaybetmişçesine morali bozulan, başı öne eğik gezen, kimseyle konuşmayan, kimseye gülmeyen, ameliyattan çıktığında bile birinci cümlesi ‘Trabzonspor’ olan kardeşim…
Bazen televizyonun kumandasını kıran, meskenin duvarlarını yumruklayan, bazen aile bireylerinin, bazen arkadaşlarının kalbini kıran, kumandanın yenisini almadan kalbini kırdıklarından ‘özür’ dileyip gönlünü alan, asabi olduğu kadar merhametli olan arkadaşım!
Trabzonspor galip geldiğinde bakkala, kasaba, bankaya olan borcunu ve sıhhatini değil, Trabzonspor’u keder edinen ‘Trabzonspor’un şampiyonluğunu görmeden ölürsem gözlerim açık gider!’ diyerek ilan eden, gazeteleri spor sayfalarından okumaya başlayan büyüklerim, küçüklerim…
Çocuklarının, torunlarının Trabzonsporlu olmasını isteyen büyükler ve büyüklerine yıllardır ‘Biz ne vakit şampiyon olacağız?’ diyerek sitem eden küçükler; bugün sizin bayramınızdır koşun sevdiklerinize sarılın, sarıp sarmalayın birbirinizi, büyüklerinizin ellerinden, küçüklerinizin gözlerinden öpün. Bayramda küskünlük sona erer, dargın olduklarınızla barışın, kucaklaşın!
Sizden şampiyonluk haberi bekleyenlerin mezarına koşun, evvel Fatiha okuyun, sonra bekledikleri muştuyu verin, vefatından evvel ‘Trabzonspor şampiyon olduğunda bize de haber edin!’ vasiyetinde bulunanlara, tribünlerde kalp krizi geçiren, trafikte can veren rahmetlilere ‘Trabzonspor’umuz şampiyon oldu’ deyin!
