Yirmi dakikalık bir şans

Melisa Vardal – İstanbul… Pek çok anıya acısıyla tatlısıyla mesken sahipliği yapan bu kentin her köşesinde sevinçler, düş kırıkları batındır. Kimi vakit “Ah İstanbul” diye hüznümüzü haykırırız, kimi vakit çaresizlikle “İstanbul Benden Büyük” diyerek hayallerimizin suya batışına üzülürüz kimi vakit da teslimiyeti kabul eder ve hapsoluruz “İstanbul”a… Büyük aşklara, ihanetlere tanıklık eden bu şehre yazılan besteler artmaya devam ediyor; Tanzer “Kadıköy Vapuru” ile bizleri İstanbul’un huzurlu yanını fark etmeye çağırıyor. Tanzer “Dünyanın en niş, en derinlikli ortamında bir avuç kentli beşere verilen yirmi dakikalık bir talih. Bir tabiatla bütünleşme; suyla, maviyle, akışla rahatlarken, duştan uyanıp ruhumuzun bizi çağırdığı yeri hatırlamak için verilen kısa bir mola” kelamlarıyla anlattığı bu seyahate herkesin muhtaçlığı olduğunun altını çiziyor.

Hayatın getirdiği yüklerden nefes alamadığı bir anda “mola” vererek iki buçuk saatlik otomobil seyahati yerine vapuru tercih ediyor Tanzer. Parçanın çıkış anında vapurun yer katında, suya en yakın yerde olduğunu belirtiyor. Tuzlu suyun kokusu, mavilik, rüzgâr, martılar, görüntü ve insanların yüzlerindeki huzuru hissettiği bir öğlenden sonra hislerinin yükselmesiyle ortaya çıkan parça naifliği ve içerdiği bir ölçü sitem ile dinleyenlerin dikkatini çekiyor. Parçasında Boğaz’ın değerini bilmediğimizi vurgulayan sanatçı, 15 milyon insanın kaçının ayda bir kere bile olsun Boğaz’ı gördüğünü soruyor ve ekliyor; “Dünyanın en hoş görünümü, ezelden beri burada… Keyfini çıkarmalıyız ki kıymetini bilmeliyiz. Zira pahasını bilmezsek koruyamayız.”

Bu haklı serzeniş doğayı, denizi, ormanları, hayvanları ve insanları korumanıza, onlar için gayret etmenize ilham olur umarım, kaleminin mürekkebi hiç bitmesin Tanzer…

Çözülemeyen bir tılsım

Çocukken başlayan müzikal seyahatini soruyoruz Tanzer’e, o da bizi şöyle yanıtlıyor: “Tutku daha çocukken melodilere ve oluşturulan armonilere ister istemez takılmakla başlıyor. İlginizi çekiyor, kulak kabartıyorsunuz. Mırıldanıyorsunuz, tekrar dinlemek istiyorsunuz. Sizi bir yerlerden yakalıyor. Bugün hâlâ çözülemeyen bir tılsım bu. Bir de hepimizin talihi, dünyada tahminen de hiçbir ülkede olmayan yoğunlukta bir sentez var ülkemizde, armoni cümbüşü. Hint müziği, Japon müziği bile farklı gelmez bize. Zira müziğin her formu kulağımıza değmiştir. Lakin olağan bir enstrüman öğrenmek size yeni bir nefes veriyor. Artık armoniyi duymuyor, yapıyorsunuz, üstüne de melodiyi siz söylüyorsunuz. İşte gitarla tanışmamın sağladığı yarar bu oldu ve üretmeye başladım. Eskilerden bu vakte müzik daima kalbimin, aklımın ortasında, o beni bırakmıyor, ben de onu. Daima bir beste çıkar, üzerine kelam çıkar, bu bu türlü devam eder.”